Blogs
Blog

Mijn patiënt

Plaats een reactie
Getty Images
Getty Images

‘Dit wordt jouw patiënt’ had de arts-assistent enthousiast naar me geroepen na een aankondiging vanaf de SEH. Dat mijn zelfvertrouwen toendertijd ver te zoeken was, werd bevestigd door het feit dat ik nogal overweldigd werd door dit nieuws. Als derdejaarsstudent was ik net begonnen aan mijn eerste coschap bij de interne geneeskunde, en had ik er nog niet bij stilgestaan dat ik al zo vroeg de verantwoordelijkheid van een mensenleven voor mijn rekening zou krijgen. Mijn eigen patiënt?

Ondanks mijn twijfel werkte het enthousiasme van de arts-assistent zo aanstekelijk dat ik me vol motivatie op het dossier van de 85-jarige patiënt met een urosepsis stortte. Even later stond ik vol goede moed bij het bed van mijn patiënt voor de anamnese en het lichamelijk onderzoek.

Het enthousiasme bleek helaas alles behalve wederzijds. Mijn opgewekte intrede in de onderzoekskamer werd beantwoord met een norse blik en het verzoek om weg te gaan. Mijn wanhopige pogingen om aanknopingspunten te vinden voor een gesprek mochten niet baten, en ik accepteerde dat er van de anamnese en het lichamelijk onderzoek niet veel terecht zou gaan komen. Ontevreden en teleurgesteld verliet ik zijn kamer.

Maar ik liet me door deze anticlimax niet uit het veld slaan. Dit was mijn patiënt. En dus deed ik de dagen erop mijn best om vol zelfverzekerdheid de visites te lopen, bleef ik me verdiepen in de behandelrichtlijnen en hield ik alle onderzoeksuitslagen nauwlettend in de gaten. En het werkte: ondanks zijn gemopper kreeg ik steeds meer respons tijdens de anamnese en kon ik uit de houding van mijn patiënt opmaken dat hij vertrouwen in mij kreeg. Ik kreeg langzamerhand steeds meer toegang tot het hart van mijn botte patiënt. Na een tijdje kon de intraveneuze antibiotische behandeling worden overgezet naar oraal, en was het tijd om afscheid van mijn patiënt te nemen. Mijn missie was volbracht.

Geregeld denk ik nog aan deze patiënt, en aan hoe ontmoedigend onze ontmoeting in eerste instantie voor mij was geweest. Maar vooral denk ik terug aan dat kleine duwtje in de rug dat de arts-assistent mij had gegeven door mij als jonge leerling verantwoordelijkheid te geven over deze zieke man. Dat magische duwtje dat blijkbaar net genoeg was om een onzeker jong meisje te veranderen in een jonge dokter die alles op alles wilde zetten om het vertrouwen van haar patiënt te winnen. Ik ben die assistent nog steeds dankbaar, en hoop na mijn afstuderen ook regelmatig zo’n duwtje te mogen uitdelen.

Meer van elisa

anamnese
  • Corline

    Corline is vijfdejaars geneeskundestudent en schrijft over haar ervaringen binnen en buiten het ziekenhuis  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.