Mijn geheim

Wat niemand weet, is dat ik een groot geheim bij me draag. Een geheim dat al jaren meegaat, zo lang dat ik eigenlijk niet eens meer weet hoe het leven is zonder dit geheim. Steeds vaker brengt het me in onzekerheid. Moet ik uit de school klappen? De gedachte doet me huiveren. Ik kan me niet eens voorstellen wat voor schade het zou aanrichten. Nog veel erger dan de boosheid, is de teleurstelling die zal overheersen als ik mijn geheim kenbaar maak. Slapeloze nachten veroorzaakt het, maar toch komen de woorden mijn mond niet uit.

Op het moment dat ik me inschreef voor de studie geneeskunde, verdrievoudigde het vertrouwen dat mijn omgeving in me had. De decentrale selectie had nog niet eens plaatsgevonden, of ik stond al bekend als arts. Voor iedere klacht, nieuwe pil, spraakmakende krantenkop of diagnose was ik het aanspreekpunt. De buurvrouw had een plekje op haar arm. Wist ik wat dat was? Opa had een nieuw medicijn gekregen. Klopte dit wel? Het neefje van de bakker had een zeldzame stofwisselingsziekte. Wat was daar precies de prognose van? Tot mijn spijt moest ik vaak, enigszins beschaamd, mijn onwetendheid kenbaar maken. Wonderbaarlijk genoeg resulteerde mijn onkunde nooit tot ook maar enige twijfel bij leken. Soms improviseerde ik ter plekke een verhaal dat enigszins logisch en intelligent klonk, puur om een niet te grote deuk in mijn ego te veroorzaken. Maar dan begon het te knagen.

Een poos geleden besloot ik dat het toch tijd was om mijn langgekoesterde geheim te delen. Ik trok het niet meer. Een medestudent was het slachtoffer, zij zou mijn geheim als eerste aanhoren. Ik zette me schrap voor een tirade aan woorden die God verboden heeft, gestamp, geschreeuw en afkeur. Tot mijn grote verbazing was het antwoord ‘ooh… maar dat herken ik!’ Een waanzinnige last viel van mijn schouders. Tijd om het van de daken te schreeuwen, eindelijk een plausibel antwoord voor als ik de diagnose van de buurvrouw niet kan stellen, de prognose van het neefje van de bakker niet weet of het medicijn van mijn opa niet ken. De wereld mag het weten: ik ben geen dokter! Ik ben geen alwetende godheid, geen orakel dat feilloos de toekomst kan doorgronden. Ik ben hooguit een arts in wording… En dat is al verantwoordelijkheid genoeg.