Mijn eerste baby

Tijdens een rustige avonddienst kindergeneeskunde gaat de pieper. ‘Ze gaan een keizersnede doen’, zegt de arts-assistent ‘en jij mag met de arts-assistent neonatologie mee om het kind op te vangen.’

Tien minuten later sta ik op de ok. Ik ben net één stap door de deur als me wordt toegesnauwd: ‘Doe de deur dicht, voordat je je mondmasker goed opzet!’ Ah, de nostalgie. De vertrouwde omgangsvorm van de ok brengt herinneringen naar boven aan mijn coschap chirurgie. Maar dit is andere koek. Op de ok-tafel ligt een mevrouw, haar buik torent tussen de zee van groene steriele lakens uit. Haar partner zit naast haar. Ik krijg nog wat laatste instructies van de arts-assistent: ‘Jij mag zo het lijfje afdrogen en de apgarscore bepalen.’  Dan neem ik plaats naast de coassistent gynaecologie, aan de voeten van de patiënt. De buik wordt geopend, laag voor laag. De hartslag van de patiënt neemt toe, net als die van mij. Ik ben zo benieuwd naar het moment dat het kind daar is. Hoe zullen de ouders reageren? Hoe zal ik reageren?

Dan loopt de ok-assistente met de fotocamera naar voren. Het grote moment is daar. Het moment waar dit stel zo lang naartoe heeft geleefd. Met een laatste snede en een fontein vruchtwater die recht omhoog spuit, is de baarmoeder geopend. Een blauwwitte structuur ligt aan het oppervlak. De navelstreng! Ik moet me er even aan herinneren dat dit allemaal echt gebeurt. Ik heb zo vaak simulaties gezien tijdens de opleiding. Maar dit is echt. Dat wordt extra duidelijk als de gynaecoloog een harige bol uit de buik tovert: het hoofdje. In een paar seconden wordt er een wezentje uit tevoorschijn gehaald dat nog wat verfrommeld lijkt. Begrijpelijk, na negen maanden in een kleine ruimte. Dan wordt het kind aan moeder getoond. Het is een jongetje. De moeder kijkt haar kind voor de eerste keer aan. De ogen van het kindje zijn nog gesloten. Direct daarna wordt hij aan ons overhandigd. Ik droog voorzichtig af, hij ziet er zo kwetsbaar uit.

Afgedroogd en met een mutsje op, hebben we een schitterende baby voor ons, met een apgarscore van negen. Papa wordt erbij gehaald terwijl het kind verder wordt onderzocht. Papa zegt stralend ‘hallo jongen’ en legt zijn vinger in het nog wat blauwe handje van zijn kersverse zoontje. Het jongetje opent zijn ogen. Papa mag de navelstreng doorknippen, en de arts-assistent en ik trekken onze handschoenen uit. Onze taak zit er op. We feliciteren de ouders en verlaten de ok.

Coschappen lopen kan zwaar zijn. Je dagen zijn lang en je vrije tijd kort. Maar man, wat kan het mooi zijn. Jij bent daar, op de belangrijke momenten van iemands leven. De onvergetelijke momenten. ‘Ik vond het heel bijzonder’, zeg ik tegen de arts-assistent. ‘Ja?’ zegt de arts-assistent. ‘Voor de rest van de mensen op de ok was dit misschien routine, maar dit is voor mij de eerste keer.’ De arts-assistent zegt: ‘Het is ook prachtig.’