‘Maar mama…?’

‘Maar mama..?’ was vroeger als kind mijn meest gebezigde zinnetje. Bij alles vroeg ik tot in den treure hoezo en waarom. Waren we een half uur te laat voor een afspraak, dan kon ik rustig nog even stilstaan en zeggen: ‘Mama? Waarom hebben we een maan?’

Die nieuwsgierigheid werd vervolgens op school en later tijdens de opleiding toch een beetje de kop ingedrukt. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik kan niet ter plekke een leuke onderzoeksvraag verzinnen en dan wordt alles van een profielwerkstuk tot een vak over wetenschap al snel een vervelend moetje.

Om mijn coronavertraging een beetje in te dammen, ben ik nu bezig met mijn wetenschapsstage. In het begin zag ik als een berg op tegen twaalf weken onderzoek. Mijn eerste coschap vond ik fantastisch maar het vooruitzicht om nu achter een computer analyses uit te voeren stak daar schril tegen af. De eerste weken hield ik me alleen staande door de leuke begeleiding en de liters koffie met een vriend die in hetzelfde parket zat. Na een week of twee begon ik er echter de lol van in te zien, want eigenlijk is het best een mooi concept dat je betaald wordt of studiepunten krijgt voor onderzoek doen naar iets wat je oprecht interesseert.

Iemand zei laatst dat de jaren van promoveren de enige zijn, waarin je echt kunt focussen op iets wat je interessant vindt en wat je je eigen kunt maken. Ik vond dit wel een mooie manier om naar wetenschap te kijken; vanuit de opleiding voeren namelijk twee heel andere zienswijzen de boventoon. Ten eerste wordt de nadruk vooral gelegd op wat jij voor de wetenschap kan betekenen en niet zo zeer wat de wetenschap voor jou kan betekenen. Daarnaast is het beeld dat menig geneeskundestudent heeft van een PhD-traject toch dat van een nodig kwaad onderweg naar de specialisatie van je dromen. 

Inmiddels kijk ik met andere ogen naar het leven van een promovendus. Het kan niet tippen aan de kliniek, maar misschien is het toch meer dan een haat-liefdeverhouding met SPSS...