Komt een dokter bij de monteur               

In Roemenië kun je bijna niets zonder auto. Dus als er plotseling iets aan de wagen scheelt, is het zaak dat zo snel mogelijk op te lossen. Een tijdje geleden was het weer zover. De garage waar ik normaal gesproken heen ga was helemaal volgeboekt, dus na een tijdje zoeken kwam ik een andere tegen die er veelbelovend uitzag.

Twee monteurs kwamen aanlopen. ‘Wat mag het wezen?’ Ik heb ongeveer evenveel verstand van auto’s als een vis heeft van de woestijn, dus ik zei dat het sinds kort voelde alsof ik over hobbels reed. Ze keken me aan alsof ik Chinees sprak. ‘Ook als het asfalt vlak is’, vervolgde ik, en voegde eraan toe dat het hobbelen bovendien ritmisch was. Eén van hen maakte toen een gebaar dat inhield dat hij er wel naar zou kijken.

Het was een prachtige winterse dag, koud maar zonnig. Terwijl ik buiten op het garageterrein stond te wachten, kwam na een tijdje de tweede monteur naast me staan. Hij gebaarde dat ik mocht gaan zitten aan een tafeltje dat ze buiten hadden gezet.

‘U heeft een grappig accent. Bent u een Griek? Of Syriër?’

‘Eigenlijk ben ik hier geboren’, zei ik, ‘maar ik woon al sinds ik heel jong was in het buitenland.’

‘Aha!’ Hij sloeg triomfantelijk met zijn vuist op de tafel. ‘Rijk geworden in het westen en nu terug naar het vaderland voor de business, nietwaar?’ Hij sprak business uit als ‘biezniez’.

‘Nou, eigenlijk ben ik geneeskundestudent’, verklaarde ik, bijna schuldig.

Dat had hij niet verwacht. ‘Zo, zo! Maar dat verandert de zaak! Goed zo, goed zo! Neemt u me niet kwalijk, domn doctor!* Wat voor dokter? Laat me raden: orthopeed!’ Ik vroeg me af waarom hij dacht dat ik eruit zag als een orthopeed.

‘Ik ben nog geen volwaardig arts. Ik zit in het laatste jaar van de studie, ziet u. Pas daarna kan ik me specialiseren. Ik hoop straks anesthesioloog te worden.’

‘Toe maar! Moge u lang leven dan, en mogen al uw wensen uitkomen!’ Hij stond op, zijn collega had hem geroepen. ‘Meneer is arts’, zei hij tegen hem.

Even later kwamen ze allebei weer naar me toe. ‘Alles klaar, meneer. Er was gewoon een probleem met…’ Er volgde een uitleg die ik in geen enkele taal zou hebben begrepen. Ik nam maar aan dat het goed zat.

‘Hoeveel gaat het me kosten?’ vroeg ik. Hij noemde zachtjes een bedrag dat ver onder mijn verwachting lag: ik gaf hem net iets meer. Hij glunderde. ‘Weet u, wij zijn ook net dokters. We stellen een diagnose en dan volgt de behandeling!’

Ik stapte in de auto en bedankte hen nogmaals voor de goede service. Intussen vroeg ik me af of onze patiënten ook zo weinig snappen van wat wij allemaal uitleggen. Ik zwaaide de twee gedag.

‘Moge u lang leven, domn doctor!’

* een Roemeense beleefdheidsvorm, analoog aan het Duitse Herr Doktor