Klein versus Groot

Het is mijn eerste dag op de verpleegafdeling en nadat ik mezelf aan iedereen heb voorgesteld, lopen we naar de overdrachtsruimte. Ik raak in gesprek met Martijn, een physician assistant (PA) in opleiding. ‘Ik voel me klein als ik naast jou loop’, zegt hij. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Martijn is namelijk met zijn 1,90 meter een boom van een vent. Vooral als ik er met mijn 1,58 meter naast sta. ‘Hoezo voel je je klein naast mij?’ vraag ik hem. ‘Nou, omdat jij in opleiding bent tot arts en ik maar tot PA’, geeft hij als antwoord. Ik struikel bijna over mijn eigen voeten bij het horen van zijn antwoord. Ik dacht altijd dat ik als co in de weg stond en nu vertelt hij dat er wel degelijk mensen opkijken naar de coassistent? Tijdens de overdracht blijft zijn opmerking rondspoken in mijn hoofd.

Als we na de overdracht terug zijn op de afdeling, krijgt een patiënt een allergische reactie. We bellen een speciaal medisch team om de – op dit moment chaotische – situatie te komen beoordelen. De patiënt is in paniek en de aanwezige echtgenote ook. Een van de arts-assistenten probeert haar naar de gang te leiden, maar ik zie dat ze dat eigenlijk niet wil. Ze is angstig en probeert langs alle witte jassen te kijken die om haar echtgenoot heen staan.

Vanuit mijn ooghoek zie ik Martijn naar de echtgenote toe lopen. Hij begroet haar en legt rustig aan haar uit wat er allemaal gebeurt. Door haar tranen heen pakt ze zijn handen vast en laat ze een dankbare glimlach zien.

Het lijkt uren te duren voordat de anesthesioloog concludeert dat de allergische reactie onder controle is, maar in werkelijkheid duurt het enkele minuten. De patiënt mag dan wel stabiel zijn, maar hij is nog steeds erg ontdaan en ook in paniek omdat hij zijn vrouw nergens ziet. Martijn is de eerste die vraagt of de echtgenote weer de kamer in kan komen. Alle artsen knikken instemmend toe en zowel patiënt als partner slaken een zucht van verlichting als ze elkaar weer zien.

Terug op de artsenkamer vraag ik Martijn waarom hij vindt dat een arts hoger op de ladder zou staan dan een verpleegkundige of PA. Hij haalt zijn schouders op. ‘Enig idee hoe slim jullie zijn? Dat zou ik echt nooit kunnen.’ Ik lach, want ik denk wel degelijk dat hij dat zou kunnen. Ondanks alle ‘knappe koppen’ die om het bed van de patiënt stonden, was er namelijk niemand slim genoeg om om zich heen te kijken. Behalve Martijn, hij deed dat wel. De echtgenote zal zijn gebaar nooit meer vergeten denk ik.