Blogs
Blog

Ik wil dit niet

2 reacties

We zijn in Nicaragua; ik en een vriendin van geneeskunde vermaken ons rijkelijk tijdens onze wachttijd tot de coschappen. Na een korte nacht en met een kater gaan we vanmorgen 3 uur lang per overvolle chickenbus – die heet zo omdat je letterlijk als kippen op elkaar gepropt zit – en nog 2 uur staan (door de drukte) op een boot naar het eiland Ometepe. Tijdens de tocht was er constant geschreeuw, gejoel en geroep van de mensen om ons heen. Zelfs met de hoogste instelling van m’n koptelefoon kwam het er bovenuit.

Eenmaal op het eiland hebben we de keuze tussen weer een chickenbus van 3 uur met alleen staplekken of een ruime taxi van 40 minuten. Onze drie medereizigers geven hun backpacks al af en gaan in de enige vierkante meter die nog over is in de bus staan. Maar mij bekruipt een benauwend, bijna angstig gevoel door de overprikkeling. ‘Jongens, ik weet niet of ik dit wil’, zeg ik zacht terwijl de bus op het punt staat om te vertrekken. Maar niemand reageert. Dan zeg ik stamelend: ‘Jongens!! Moeten we dit wel doen?’ Dan, terwijl de motor van de bus blijft grommen en een reactie uitblijft, kan ik er niet meer omheen; ik schreeuw keihard: ‘Jongens! Ik wil dit niééééét!!!’

Dát gevoel, dat je volledig wordt overgenomen door een golf aan emoties gecreëerd door een totaal uitgeput, overprikkeld lichaam. Hetzelfde gevoel kreeg ik ook toen ik terug in Nederland het artikel in de Groene Amsterdammer over de werkdruk van artsen las. Eenmaal thuis waren de coschappen namelijk weer dichterbij gekomen, was de twijfel weer gaan groeien en waren de gesprekken met vriendinnen en hun ouders over mijn studie weer begonnen. Ik kreeg het artikel doorgestuurd van een van die ouders en na het gelezen te hebben, kwam die golf: IK WIL DIT NIET. 

Ik wil geen 70-uur durende werkweek. Ik wil niet 24 uur per dag dokter zijn. Ik wil geen constant opgejaagd gevoel tijdens het spreekuur. Ik wil de kinderfeestjes van mijn toekomstige kinderen niet missen. Ik wil geen bakken met geld verdienen om vervolgens geen tijd en puf te hebben om het uit te geven. En bovenal: ik wil niet elke seconde nuttig besteden om daarna geen tijd te hebben voor mijzelf en mijn gevoelens. ZO WIL IK HET NIET.

Hoe dan wel? Met tijd en rust en aandacht, zoals die taxi in Nicaragua me dat gaf. @ernstkuipers kan het alsjeblieft zo worden? Anders ben je mij en duizenden andere jonge dokters kwijt. 

Meer van Lieve

  • Lieve de Graaf

    In haar witte jas is Lieve vooral medemens. Ze is gevoelig en aandachtig in het contact met haar dierbaren, docenten en patiënten. Sinds het eerste jaar van haar studie geneeskunde schrijft ze over wat haar opvalt in dat contact en zet ze vraagtekens achter de normale ´ziekenhuisgang´ van zaken. Want daar is nog genoeg te doen aan een menswaardige benadering!  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • ANIOS, Heerlen

    Lieve Lieve, weet dat je niet de enige bent. Je opleiding legt zoveel nadruk op ziekenhuiszorg en de tweede lijn in brede zin, maar er is nog zo veel meer! Durf jezelf, maar vooral je grenzen te ontdekken en weet dat er meer kan dan je denkt. Veel li...efs van een anios ouderengeneeskunde die gewoon van half 9 tot 5 werkt, maar vooral volop geniet van haar leven naast haar werk. Het kan!

  • J.E. van Oene

    Student Geneeskunde

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.