Ik verbind u wel even door

Het is mijn laatste coschap bij het vak dat ik het liefste doe, psychiatrie. Mijn dagen bestaan uit interessante patiëntcontacten: huisbezoeken, crisisdienst, bezoek aan de afdeling en meer. Mijn dagen bestaan ook uit een ander prominent onderdeel: administratie. Wat houden we allemaal níet van administratie.

Ik wil mijn opgenomen patiënt nazorg bieden, dus bel ik toch even met de collega’s van een andere instelling. Zijn hulpvraag is duidelijk, dus dit moet snel kunnen. Dacht ik. Les van de dag: men meldt niet simpelweg een patiënt aan.

‘Hallo, ik wil graag een patiënt aanmelden’, zeg ik. ‘De triagist is er volgende week maandag weer’, zegt de secretaresse. ‘Volgende week maandag is nog ver weg, ik zou graag vandaag een intakedatum willen weten, zodat ik de zorg tot die tijd kan regelen’, zeg ik. ‘Ik kan u wel doorverbinden met de afdeling’, zegt zij.

Na tien keer doorverbonden te zijn, wordt de verbinding plotseling verbroken. Gelukkig ken ik de telefoonnummers inmiddels uit mijn hoofd en kan ik ergens halverwege de keten terugbellen.

‘Een collega kent deze casus beter, ik geef je haar’, zegt de andere kant van de lijn. Collega: ‘Hier hebben jullie al over gebeld! Wij kunnen het niet doen!’ ‘Dat weet ik’, zeg ik. ‘Ik bel om te informeren over andere zorg binnen uw organisatie.’ ‘Tja, daar kunnen wij niet in bemiddelen. Heel vervelend voor je, ik wil je ook niet van het kastje naar de muur sturen.’ Exact dat gebeurt. ‘Vraag het secretariaat maar naar de dienstdoende triagist’, zegt ze.

Gelukkig ken ik de telefoonnummers inmiddels uit mijn hoofd

Terug bij de persoon die ik als eerste belde: ‘De dienstdoende triagist is op vakantie.’ ‘Oké’, zeg ik, vastberaden om me niet te laten afschepen. ‘Is er een vervanger?’ Secretaresse: ‘Nee, helaas. Volgende week maandag is er weer iemand. Of u kunt de aanmeldcoördinator bellen.’

De aanmeldcoördinator neemt snel op en ik begin de patiënt over te dragen. ‘Ho, u kunt bij mij niemand aanmelden. Ik kan alleen informatie geven. De patiënt aanmelden kan door een brief te sturen en voorinformatie te geven.’ Ik zeg: ‘Dat weet ik, maar mij was geadviseerd te bellen omdat dat sneller zou gaan.’ ‘U kunt spoed aankruisen’, houdt de aanmeldcoördinator vol, ‘maar dat doet elke huisarts’. Ik besluit net zo min toe te geven: ‘Oké. Ik bel vanaf een klinische afdeling en mijn patiënt heeft een datum nodig waarop de nazorg begint.’ ‘Netjes dat u dat doet’, zegt de aanmeldcoördinator. ‘Helaas is hier een aantal zorgonderdelen weggevallen en kunt u pas volgende week maandag aanmelden.’

Ik besluit mijn zegeningen te tellen. Na overleg met de supervisor besluiten we, hoewel omslachtig voor de patiënt, hem zelf in zorg te houden. Ik bel het secretariaat: ‘Degene die er over gaat is er tot 12.00. U kunt morgen terugbellen.’