Blogs
Blog

Ik geef me over

Plaats een reactie
Paul van Riel / HH
Paul van Riel / HH

Via de achterdeur lopen we naar binnen. De huisarts gaat me voor en gaat op de stoel naast meneer Van Wijk zitten. Hij ligt in een verstelbaar bed en links van ons staat een blauwe postoel.

Ze praten met elkaar als oude kameraden. Ze kennen elkaar ook al meer dan twintig jaar. Langer dan dat ik besta, bedenk ik me. Hij is 75 jaar oud, ziet bleek, is te mager, heeft een grijs joggingspak aan en draagt een bril. Aan de muur een foto uit zijn jongere jaren. Sterk en jong, wat een contrast. ‘Ik ben niet ziek dokter, maar het is niet goed’, verzucht hij. De huisarts knikt. Tien jaar eerder is hij geopereerd aan darmkanker. Na een emotionele en fysieke rollercoaster, was hij genezen verklaard. Nu heeft hij sinds een week weer rectaal bloedverlies, valt hij af en is hij ontzettend moe.

Wat volgt is een uitgebreid, informatief gesprek over de mogelijkheden van aanvullend onderzoek, kwaliteit van leven en de wensen van deze man. De huisarts weet precies wat ze moet zeggen, en weet precies hoe ze op hem moet inspelen. Zakelijk en tegelijkertijd empathisch. De keus moet worden gemaakt: willen we verder onderzoek doen, of gaan we de klachten behandelen? De man wordt emotioneel. ‘Als ik kanker heb, dan heb ik kanker, en daar laat ik dan soms een traantje over’, vertelt hij zacht.

Ik voel me een indringer in dit moment tussen huisarts en patiënt. Dat heb ik wel vaker als ik bij moeilijke gesprekken zit tussen een arts en een patiënt met een langdurige behandelrelatie. Dit voelt op de een of andere manier toch anders. Misschien omdat we in zijn slaapkamer zijn, omgeven door zijn foto’s en zijn eigen omgeving. Misschien doordat ze elkaar al zo lang en goed kennen. Misschien doordat hij zegt: ‘Ik geef me over, want ik weet het ook niet meer. U weet wat het beste voor me is.’ Ik gluur naar de huisarts. Meneer Van Wijk heeft letterlijk de regie aan haar overhandigd. Wat gaat ze ermee doen?

‘Nou, zover is het nog niet hoor!’, glimlacht ze. ‘Meneer Van Wijk, wij kennen elkaar goed, maar ik kan niet in uw hoofd kijken. U moet me vertellen wat u graag wilt. Hoe ziet u het voor u, deze komende tijd?”

En dan besluipt me een bepaald gevoel. Hoe bijzonder belangrijk huisartsen zijn. Hoe bijzonder de band tussen een goede huisarts en een patiënt eigenlijk is. Hoe anders het soms kan zijn dan hoe het in het ziekenhuis gaat. Hoe vreselijk het eigenlijk is dat ik in het ziekenhuis veelvuldig specialisten heb horen klagen over de zogenaamde incompetentie van huisartsen. En hoe dankbaar ik ben, dat ik bij dit moment aanwezig mocht zijn. Dit is huisartsgeneeskunde. Dit is zorg.

meer van Avin

  • Avin

    Van coassistent tot arts-assistent; Avin deelt al lange tijd haar ervaringen tijdens haar opleiding tot arts. Avin is inmiddels afgestudeerd en is anios Interne Geneeskunde in Meander Medisch Centrum in Amersfoort. Haar ervaringen als beginnend arts zullen verder te volgen zijn op Medisch Contact.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.