Hulde aan het onlineonderwijs

Hoewel de colleges vroeger, voor corona, natuurlijk een stuk gezelliger waren, valt het onlineonderwijs me tot dusver nog niet tegen. Genesteld in mijn fauteuil heb ik – nippend van m’n koffietje – van het introductiecollege genoten op mijn gigantische tv-scherm. En zoals ik gisteren nog tien minuutjes voor de werkgroep even snel naar de ijssalon wandelde voor een heerlijke collegesnack, spring ik vandaag op ditzelfde krappe tijdstip net onder de douche vandaan. Ik start snel mijn laptop op en join de onlineroom van de werkgroep.

De docent is net begonnen met een algemeen stukje uitleg. Dat is mooi, want mijn maag knort alsof hij al dagen niet gevoederd is. Ik zet het volume van mijn laptop op max en luister aandachtig naar de uitleg, terwijl ik naar de keuken loop om nog snel twee boterhammen te smeren. ‘Kan iemand mij vertellen hoe het zit met de intermediaire variabele?’ Shit, ze stelt ook vragen. Ach, kleine kans dat ze mij kiest, stel ik mezelf gerust. ‘Madelon?’, galmt de stem van de docent uit mijn laptop. Haastig sprint ik op mijn laptop af. ‘Madelon...?’, klinkt het weer.

Nog van mijn à propos over het stomme toeval dat ze nou net mij moest kiezen, unmute ik mijn microfoon. ‘Ja, euh, nou ik moet toegeven dat ik dit onderdeel best moeilijk vond...’, hoor ik mezelf stamelen – tijdrekkend om zo mijn samenvatting te kunnen openen. Het is maar goed dat de webcam niet aan hoeft tijdens de onlinecolleges: dat redt me ervan dat de gehele groep mijn rode wangetjes kan bewonderen. Een vriendelijke groepsgenoot doet een poging om me te helpen, maar ook hij weet de vraag niet duidelijk te beantwoorden. Ondertussen is mijn samenvatting eindelijk geopend en ik scan het deel dat ik heb geschreven over de intermediaire variabele. Snel open ik weer mijn microfoon om het groepsgenootje aan te vullen met een heldere uitleg over het onderwerp. ‘Ja precies, heel duidelijk’, klinkt de stem van de docent en ze gaat door naar het volgende onderwerp.

Opgelucht dat ik mijn ego nog een beetje heb kunnen redden, haal ik adem en voel ik aan mijn nagloeiende wangen. Ik zet mijn microfoon weer uit – net op tijd om te voorkomen dat de hele groep kan meegenieten van mijn luidkeels om voedsel schreeuwende maag. Ik moet een beetje lachen om mezelf en loop weer naar de keuken om mijn lunch af te maken. Want ja, de kans dat ik nog een tweede keer word gevraagd is wel écht heel klein...