Het is hier geen speeltuin!

Als coassistent loop je bij ieder coschap met een nieuw, felgekleurd beoordelingsboekje in je witte jas door het ziekenhuis. De verse nieuwe co herken je aan een ongekreukt prominent gedragen boekje, terwijl de doorgewinterde co het boekje verfrommeld in meerdere delen in de jaszakken heeft gepropt. Dit is trouwens niet het enige waaraan een doorgewinterde co is te herkennen: fikse wallen en altijd een bak koffie in de hand zijn ook twee leuke kenmerken.

Het beoordelingsboekje is in principe bedoeld als ‘drempelverlager’ voor het vragen en ontvangen van feedback op het functioneren van de coassistent. Helaas is het vaak in de praktijk zo dat de coassistent geneigd is om voornamelijk feedback te vragen na succesvolle patiëntoverdrachten of verrichtingen. Dit is natuurlijk laf: wie hou je nu voor de gek? Maar eerlijk is eerlijk, dit heb ik zelf ook wel eens gedaan. Daarom besloot ik vanaf het coschap chirurgie vóór het zien van een patiënt te melden aan de supervisor dat ik graag bij de nabespreking feedback zou ontvangen. Lekker met de billen bloot dus!

Bij ieder coschap wordt eveneens de tussentijdse beoordeling in het boekje ingevuld. Vandaag is het vier weken geleden dat het coschap chirurgie begon, dus hoog tijd voor de tussentijdse beoordeling! Mijn beoordeling was prima, maar na het gesprek bleef ik met een opmerking in mijn hoofd zitten: ‘Super dat je zo enthousiast en fanatiek bent en het gezellig hebt met patiënten, maar hou wel in je achterhoofd dat het hier geen speeltuin is hè.’ Geen speeltuin!? Natuurlijk is het geen speeltuin, maar af en toe mag er (met de patiënten) toch ook lekker gelachen worden?

Een uurtje later zit ik in de cokamer en ik denk nog eens goed na over deze opmerking. Behalve het voor patiënten absolúút geen speeltuin te noemen is, zie ik toch enige overeenkomsten voor de coassistent.

Om te beginnen zijn de medeco’s je speelmaatjes, zeker als je meerdere coschappen met dezelfde co’s doet, deel je lief en leed met elkaar. Deze speelmaatjes zijn voor het leven!

Samen met hen word je tijdens de masterfase van de studie losgelaten in de grote speeltuin: het ziekenhuis. Dit hebben we allen voor geen goud willen missen. Gedurende een periode van drie jaar zit je samen continu in de zandbak en bouw je kennis en zelfvertrouwen op: je zandkasteel dat soms door interne en/of externe factoren instort en dat je steeds weer met een betere constructie opbouwt tot een sterk fort.

Uiteraard wordt dit fort niet zonder slag of stoot opgebouwd. De hiermee gepaard gaande emotionele ups en downs zijn eigenlijk best goed te vergelijken met de schommel uit de speeltuin.

Af en toe de supervisor ontvluchten in de cokamer hebben we vroeger ook al in de speeltuin geleerd: ik tel tot 10, wie niet weg is….  Véle hilarische momenten worden in deze cokamer beleefd en gedeeld!

Na de geweldige jaren als coassistent is daar het moment: afstuderen tot basisarts. Zou nu dan de speeltuin verboden toegang zijn geworden? Ik word losgerukt uit mijn gedachten door het pingelen van een belletje achter mij. Er zoeft een arts voorbij op een stepje. Nou, die vraag is dus ook beantwoord!