Het geneescosyndroom
Plaats een reactieNa een weekend op bezoek bij mijn ouders fiets ik met volle tegenwind goed bepakt met bagage naar het station. Compleet buiten adem merk ik opeens dat ik een steek voel in mijn hart. Alle opgedane kennis van het college over pijn op de borst van vorige week schiet voorbij.
Ik loop in mijn gedachten het lijstje differentiaaldiagnoses in rap tempo langs: longembolie, myocardinfarct… of begint mijn hart al op mijn 20ste levensjaar te falen? Tijdens de eerste lezing van mijn studie werd het ons nog zo verteld. Iedereen in de zaal gaat het meemaken, het onderbuikgevoel of de angst dat je opeens die ernstige ziekte uit je studieboek zelf hebt. Vaak volledig ongegrond, maar een enkele keer toch nuttig om geneeskundestudent te zijn in het kader van je gezondheid. Zo hoorde ik laatst dat er een jongen tijdens het oefenen van het lichamelijk onderzoek bemerkte dat hij al zijn hele leven een van zijn nieren mist. Maar goed, dat is en blijft een uitzondering. Twee jaar geleden moest ik erom lachen, die verdenking op een zeldzame ziekte bij jezelf. Dat zou mij nooit gebeuren. Ik weet toch dat ik gezond ben, denk ik eigenwijs. Uit voorzorg zoek ik toch maar mijn aantekeningen over de symptomen van een hartinfarct op. Eigenlijk voldoe ik aan geen enkele eis. Ik grinnik om mezelf en concludeer dat ik toch last heb van het geneescosyndroom.
- Er zijn nog geen reacties