Goeiemorgen

Het is 6.00, de wekker gaat. Ik draai me om en trek mijn kussen over mijn hoofd. Het is 6.05, de wekker gaat opnieuw. Het is 6.10. Ik heb de telefoon dit keer eerder te pakken en druk nog één keer op de snoozebutton. Daarbij valt mijn oog op een zojuist binnengekomen appje van een huisgenoot: ‘Wordt het geen tijd om op te staan?’ Eigenlijk wel. Dus plens ik wat water in mijn gezicht, en zie ik een hoofd in de spiegel dat nog niet is klaar is voor daglicht, laat staan om getoond te worden aan de buitenwereld.

Eenmaal in de keuken tref ik een andere huisgenoot aan. ‘Een goede co begint de dag met een lach op het gezicht.’ Ik zet mijn charmantste glimlach op, of probeer tenminste iets in die richting. Echt zin in ontbijt heb ik nog niet, dus staar ik wat naar m’n boterham. Ondertussen praat ik met een huisgenoot die ook is aangeschoven aan de ontbijttafel. Dan valt mijn blik op mijn horloge. Over tien minuten vertrekt de trein. Ik gooi snel mijn tandenborstel in mijn tas en ren naar mijn fiets. Ik race naar het station, waarbij ik maar hoop dat het stoplicht niet op rood staat. Met een eindsprint haal ik het net, zet mijn fiets neer en ren naar de trein. Ik vraag me af waarom ik ook alweer laarzen met hakken aan heb getrokken, en zwik-ren-zwik door. Zo, dat is weer vrijstelling van sportieve activiteiten vanavond, de dagdosis is weer binnen. Nog één minuut, zie ik op de stationsklok. Als de conductrice haar fluit pakt, spring ik nog net tussen de treindeuren door. Als ik uitgepuft ben, zie ik al mijn collega-coassistenten al zitten. Ze hebben zelfgemaakte fruitsalades en thermoskannen. De laatste ontbijtresten worden weggewerkt. Mijn medeco’s praten honderduit over alle beoordelingen die nog moeten binnenkomen. Ik dagdroom nog wat verder over mijn bed, en hoe graag ik daar nu weer in had willen liggen.

Drie kwartier later zie ik het ziekenhuis door het busraam al liggen. We begeven ons naar de kluisjes. Naast elkaar staan we onze tanden te poetsen. Net als thuis, het ziekenhuis. Na het rituele inrichten van de witte jas met minibananen, mueslirepen, zakboeken, gradenbogen en meer frutsels die nog eens van pas kunnen komen, lopen we naar het volgende honk: de koffieautomaat. Het is koffie van de vieste soort, maar met het vooruitzicht op de anderhalf uur durende radiologiebespreking nemen we toch maar een beker.

Het is 8.00, de overdracht begint. Met het gevoel alsof ik een homerun heb gelopen, begin ik aan een nieuwe werkdag. De lichten worden gedimd, de eerste CT getoond. Welterusten. Goeiemorgen, bedoel ik.