Blogs
Blog

‘Gaat het?’, zegt ze zacht

Plaats een reactie

Ik log net in op mijn computer als er een luide piep klinkt en de physician assistant van de intensive care plotseling wegrent. Nog voor ik doorheb wat er aan de hand is, roept de intensivist dat ik de PA moet volgen. Ik ren achter haar aan, ze staat al in de lift en ik spring nog net op tijd naar binnen.

getty images
getty images

‘Wat gaan we doen?’, vraag ik nahijgend van mijn sprint. ‘Reanimatie op de afdeling.’ De intensivist was me ook gevolgd en zodra de liftdeuren weer opengaan rennen we met z’n drietjes de lift uit. We komen aan op zaal waar ze al bezig zijn met borstcompressies. De kamer is helemaal vol. Er worden hesjes uitgedeeld, er is een coördinator, de PA gaat intuberen. Het werkt als een geoliede machine. Ik schrik van het geluid van de compressies. Bijna zoals op de pop waarop we hebben geoefend. De ogen van de patiënt zijn nog open, een jonge vrouw.

Ik sta licht geschrokken toe te kijken. De arts-assistent komt naast me staan en ik zie haar gluren naar mijn pasje waarop ‘coassistent’ staat. ‘Gaat het?’, zegt ze zacht. ‘Ja, dit is de eerste keer dat ik een reanimatie zie’, fluister ik terug. Ze knikt begripvol. ‘Als het niet gaat, moet je het zeggen hè’. Ik knik terug.

De CCU-verpleegkundige wijst mij aan: mijn beurt om compressies te geven. Met licht trillende handen begin ik. Ik kan niet nadenken en speel in mijn hoofd alleen maar ‘staying alive’ af. Vanuit mijn ooghoeken zie ik het hoofd van de patiënt meebewegen met de compressies, de ogen nog geopend, een tube uit haar mond.

‘Je doet het heel goed, blijven doorgaan, nog 30 seconden’. Ik kan bijna niet meer maar ik moet doorgaan. ‘Oké, goed, je bent klaar’, roept de CCU-verpleegkundige naar me. Ik stap naar achteren en merk dat mijn handen, armen en benen trillen. Ik word opzij geschoven en de volgende gaat aan de slag. Na zeker 40 minuten reanimeren stoppen we uiteindelijk. Tijdstip van overlijden: 10:31. Ze is 37 jaar geworden.

Met het team praten we na en bespreken we elke stap nogmaals. De intensivist vertelt dat ik altijd naar hem toe kan komen als ik erover wil praten. Ik vind het raar dat ik niks voel. Het was niet mijn patiënt. Ik ken haar niet, maar ze is net overleden. Waarom ben ik niet verdrietig? In mijn hoofd hoor ik nog het geluid van de compressies en zie ik het beeld van de geopende ogen. De chaos eromheen verliep paradoxaal genoeg heel gecontroleerd en goed.

Zij is de eerste patiënt die voor mijn ogen het leven verliet, maar ik voel er niks bij. Misschien omdat ik haar verder niet kende. Misschien is dit wel mijn copingsmechanisme. Of het goed is of niet, dat weet ik eigenlijk ook niet. Maar niks voelen hoeft niet te betekenen dat het je niks doet.

coschappen reanimeren
  • Avin

    Van coassistent tot arts-assistent; Avin deelt al lange tijd haar ervaringen tijdens haar opleiding tot arts. Avin is inmiddels afgestudeerd en is anios Interne Geneeskunde in Meander Medisch Centrum in Amersfoort. Haar ervaringen als beginnend arts zullen verder te volgen zijn op Medisch Contact.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.