Blogs
Blog

Fopdokter

Plaats een reactie
getty images
getty images

‘Mette! Ik heb op je gewacht, fijn dat je hier bent!’ roept een arts. De rest van de zaal groet me: ‘Hoi Mette.’ ‘Jullie weten nog wie ik ben’, zeg ik verbaasd. Hoe anders begint mijn eerste werkdag dan een dag op een nieuw coschap. Als dokter beginnen wordt vaak een duik in het diepe genoemd. Zwemmen of verzuipen. Ik kom in een warm bad terecht. Wel met het gevoel niet te kunnen zwemmen, terwijl dat van me wordt verwacht.

Dokter zijn is behoorlijk cool. Je hoort er écht bij. Bij de presentielijst maakt het dit keer wel uit of je er bent of niet. Dokter zijn is ook behoorlijk spannend. Ik voel me als een wolf in schaapskleren. Als een co in een doktersjas. Ik heb het gevoel dat ik door de mand ga vallen. Het voelt als dokter spelen, tussen de echte dokters. In tegenstelling tot tijdens de coschappen, wordt nu wat ik zeg zeer serieus genomen. En dat terwijl ik het gevoel heb dat ik maar iets doe, in de hoop dat dat de bedoeling is. Want wat de bedoeling is en wat ik in deze nieuwe functie moet doen, is me eigenlijk nog niet duidelijk.

Iedereen op de werkplek daarentegen lijkt precies te weten wat hij moet doen. Na de overdracht rennen mijn collega’s alle kanten op. Ik mag meteen meedraaien, maar hoe? Ik klamp me vast aan een mededokter en vuur zo veel mogelijk vragen op haar af.

Ik schakel de hulplijnen in, namelijk vriendinnen die ook deze week begonnen zijn. Sommigen als arts, sommigen in totaal andere werkvelden. ‘Ik heb geen idee wat ik moet doen’, zeg ik. ‘Ik voel me een lapzwans die erbij hangt.’ ‘Welkom bij je eerste baan’, luidt het antwoord. ‘Ik voel me een nepperd tussen iedereen’, zegt een andere vriendin. Dit sluit goed aan bij mijn eigen ‘wie is de mol’-gevoel. Vriendin drie had ook geen introductiegesprek, gewoon: ‘Succes’, en dat was het dan.

Mogelijk is een beetje succes ook gewoon wat we nodig hebben. Daarnaast is het raadzaam je vooral niet te vergelijken met collega’s die al jaren aan het werk zijn, want dan steek je schraal af. Je kunt ook accepteren dat je in het begin best een beetje schraal mag zijn, want iedereen is ooit begonnen.

Misschien is het ik-ga-door-de-mand-vallen ook wel onderdeel van je arts voelen. In mijn coschappen tuinde ik er elk coschap opnieuw in: het gevoel door de mand te gaan vallen. ‘Zien ze dan niet wat ik allemaal niet weet?’ Ik viel niet door de mand. Als het eropaan kwam, wist ik toch meer dan ik zelf dacht te weten.

Een beetje denken dat je door de mand valt, zorgt dat je kritisch bent naar jezelf. Ik zal nog vele domme opmerkingen maken en om hulp vragen. Ik zal toegeven dat ik dingen nog niet weet. Ik wil op de eerste dag al alles kunnen en dat verwacht niemand van me behalve ikzelf. Nog hoger dan de verwachtingen van mijn collega’s, zijn mijn eigen verwachtingen. Ik hoef nog geen specialist te zijn, ik ben een net beginnende dokter.

meer van Mette

werk
  • Mette

    Mette (24) is arts-assistent psychiatrie. In haar blogs geeft ze een inkijk in haar leven als startende arts, binnen en buiten de muren van het ziekenhuis.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.