Eventjes een blauw speculum halen ….

Soms heb je van die dingen die je in totale chaos beleeft en waar je achteraf met een grote glimlach op terugkijkt. Van die dingen die alleen co’s lijken te treffen en waarin allerlei zaken op een onhandige manier samenkomen. De uitleg is summier, je eigen kennis schiettekort en alle helpers zijn net niet op de juiste plek aanwezig. Een inkijkje in het hoofd en de belevingswereld van een co.

07:40u – Vandaag mag ik voor het eerst bij een gynaecologische operatie zijn. Wat zeg ik? Het is überhaupt de eerste operatie waar ik bij mag zijn! In tweedelig blauw polyester en ontsmet tot achter m’n oren verschijn ik op de operatiekamer. Twee derde van de mensen aan wie ik me voorstel, vraagt of dit de eerste operatie is die ik live ga zien. Ben ik iets vergeten? Zit m’n tenue gek? Ik vergelijk mezelf met de rest van het personeel, maar kan niets bijzonder ontdekken.

07:45u – ‘Trude, wil je even naar de poli lopen voor een blauw speculum, ben ik vergeten, maar is wel nodig nu; ligt op de POK, vraag maar aan de dames, die weten het wel.’ ‘Ja, tuurlijk.’ Tuurlijk? Ik weet amper waar de poli is, ben nog nooit op de POK geweest en heb geen telefoon bij me. Eerst terug naar de kleedkamer. Moet ik nu weer wassen en ontsmetten? De alcohol van de wassessie van eerder vandaag is amper vervlogen. Ik doe het toch maar, je weet nooit. Misschien hangen er camera’s.

07:49u – Terwijl ik m’n jas aantrek, probeer ik de route naar de poli te bedenken. Uit de kleedkamer links. Onderweg wijzen twee vriendelijke heren naar m’n hoofd. Sh*t, vergeten. Ik trek het ding van m’n hoofd en stop het in m’n zak. Sneller dan gedacht sta ik in de juiste gang, maar de polidames zijn nog nergens te bekennen. Help! Dan zelf maar op onderzoek uit. Waarom zijn die bordjes naast de deur niet gewoon duidelijk? ‘Weet jij waar de POK is?’, besluit ik m’n zoektocht uiteindelijk tegen iemand die er uitziet als ziekenhuismedewerker. ‘Ehm, ik denk bij de SEH.’ Bij de SEH? Really? Ik geloof er geen biet van. Maar een beter plan is er niet en dus: naar de SEH.

07:59u – ‘Weet u waar de POK zit, hier op de spoed?’ ‘Welke POK bedoel je?’ […] ‘Wie stuurt een co nu hierheen voor de gynaecologie? Nee meissie, die is hier niet, sorry. Die zit gewoon op de poli.’ Zie je, kón niet waar zijn. Ik sprint weg. ‘Niet rennen in het ziekenhuis.’ ‘Sorry!’ Kijkt-ie niet meer? En door! 

Intussen voel ik me steeds meer dat kind dat op een niet nader te benoemen A-merk hagelslagpak op zoek gaat naar de rode paraplu, die de makers in mijn beleving altijd waren vergeten te tekenen.

08:03u – Intussen is de poli bemand. Hijgend sta ik aan de balie met de vraag waar toch die POK is – en een blauw speculum. ‘Kom eerst eens even een bak koffie drinken, kun je op adem komen.’ Zei ze nou koffie? Boven wacht men op een speculum waar ik al een uur naar op zoek ben! Gelukkig word ik snel geholpen, maar in de POK-kamer is een TENA-onderlegger het enige blauwe dat we kunnen vinden. ‘Wat voor speculum zoek je nou precies?’ ‘Eeeh, een blauwe…’ Dom natuurlijk, hier heeft ze niks aan, maar ja, de ‘dames weten het wel’. Ze kijkt me aan alsof ik vraag naar de naam van dat ene witte pilletje met een breukgleufje en schiet in de lach. ‘Ik weet het niet hoor, neem deze maar...’

08:11u – Ik sprint weer naar boven. Weer ontsmetten, muts op. Aj, dat moest andersom. Nog maar wat alcohol dan. Waarom blijft dat spul zo lang nat?!

08:12u – Iets schuchter stap ik met het blauwe speculum weer binnen. Het ok-team kijkt me aan alsof ze vergeten waren dat ik terug zou komen. ‘Ohja,’ zegt de aios, ‘da’s niet de goeie, maar we zijn al klaar.’

Op momenten als deze vraag ik me echt af: word ik ooit een normale dokter? Eentje die wel de weg weet en gewoon de juiste materialen kan vinden? Die gewoon snapt hoe het ziekenhuissysteem werkt en daar een beetje efficiënt in kan participeren? Alles schreeuwt nee, maar ik weet dat het goed komt; met de hulp van een hele hoop fantastische opleiders, vele bakkies troost bij de polidames (en -heren), heel, heel veel oefening en een klein beetje zelfvertrouwen kom óók ik er vast. Denk ik.