Eet smakelijk

Het is kwart voor negen ’s avonds en ik heb nog niet gegeten. Ik vraag de arts-assistent of dat zo mag. ‘Ja, ik heb ook nog niet gegeten, maar ik heb twee crackers gegeten bij de overdracht.’ Ik één ontbijtkoekreep, maar daar is allang niets meer van te merken.

De dienst ervoor deed zich om half elf de gelegenheid voor om te eten. Ik leg de assistent uit dat ik eigenlijk helemaal niet zo goed tegen een tekort aan eten kan. Ik word er knetter hangry van, maar dat zeg ik maar niet.

Ik vertel ook niet dat ik twee dagen ervoor per ongeluk eerst een handschoen vol bloed uittrok en dat het bloed op de jas van de verpleegkundige voor me gekatapulteerd werd. Net zo min vertel ik dat de inhoud van een gelspuit daarna opeens doorschoot en zijn weg naar de broek van de verloskundige vond. Terwijl het voorkomen van dit soort situaties exact de reden is waarom ik wél eten nodig heb: ik ben minder scherp zonder eten.

De arts-assistent zegt: ‘Om gynaecoloog te worden, heb je een sterke blaas nodig. Daarnaast ga ik, als ik een tijd niet gegeten heb wel eens out op ok, maar dat is niet zo erg.’

Wat ik erg vind, is dat ik exact dit argument eerder heb gehoord van een arts-assistent, die trots vertelde aan collega’s hoe de verpleegkundige een flesje nutridrink kwam aandragen toen ze onderuit dreigde te gaan. Ze had de hele nacht nog niet gegeten, want ze had het zo druk.

Er wordt opgeschept over hoe goed we zonder eten kunnen, en hoe weinig we gegeten hebben op een dag (maar twee rijstwafels!). Maar dat je zonder eten kunt, betekent niet dat je het ook moet doen. Natuurlijk, in het geval van echte spoed moet je rennen in plaats van rustig tafelen. Maar hoe acuut is de situatie nou echt? De meeste taken kunnen ook tien minuten later uitgevoerd worden, door een dokter die gevoed en helder is.

Smachtend kijk ik vanuit de artsenkamer door de ramen van de verpleegkundigenpost, waar de verpleegkundigen met zijn allen aan tafel zitten voor het avondeten.

Beste artsen (in spe) van Nederland, waar zijn we mee bezig? Eten duurt niet lang. Ik durf te wedden dat de tijd die dat kost, ingehaald wordt in productiviteit. Is het de indruk willen wekken van druk, onmisbaar en belangrijk zijn, waarvoor we dit doen? Op mij maakt het een andere indruk: onverstandig. Laten we een voorbeeld nemen aan de verpleegkundigen. Goede patiëntenzorg begint bij goed voor jezelf zorgen. En eten, dat hoort daarbij. Dat zouden we moeten weten, als artsen. Eet smakelijk.