Een keukenkastje om nooit te vergeten

Alle artsen hebben patiënten die ze nooit meer vergeten. Indrukwekkende en aangrijpende verhalen waar boeken over worden volgeschreven. Emotioneel en kwetsbaar. Tijdens ieder coschap neemt minstens één arts de taak op zich om mij ervan te verzekeren dat ik dit ook ga meemaken. Die ene patiënt die me niet meer loslaat.

Nou ben ik een soort olifant, als het gaat om gezichten (vrij ongemakkelijk als je iemand één keer gezien hebt en zij geen idee meer hebben van jou). Ik herinner me dus nog best een hoop patiënten van eerdere coschappen, maar wat namen betreft ben ik een regelrechte ramp. Voorbeeld: het hele eerste jaar dat ik samen was met mijn vriend, vroeg ik onderweg naar zijn ouders hoe zijn vader ook alweer heette (in my defence: Frans is al voor 80 procent Frank).

Op de laatste dag van mijn coschap kindergeneeskunde kwam echter een jongetje binnen van een jaar of 5 met een trauma capitis (gevalletje keukenkastje), waarvan ik nu nog steeds naam (en zelfs geboortedatum) midden in de nacht zou kunnen opdreunen. Hij slaagde magna cum laude voor het neurologisch onderzoek en behalve een deuk op z’n koppie zag ik geen afwijkingen. In overleg met de arts werd besloten om hem nog een paar uurtjes te houden voor de zekerheid, omdat hij wel een keer had overgegeven. In principe zou hij stipt om 6 uur lekker aan z’n bordje pasta aan mama’s keukentafel moeten kunnen zitten. Ik haalde nog een autootje uit de speelgoedkist, wenste hem beterschap en ging door naar mijn eindgesprek. Case closed zou je denken.

Na de overdracht ging ik toch nog even spieken of hij inderdaad naar huis was, maar nog voor het eind van de gang zag ik een auto de kamer uitrollen met moeders erachteraan. Zoonlief had nog een keer overgegeven en moest dus blijven. Ik ben nog even bij hem gaan zitten, maar moest toen toch op huis aan. Aangezien het mijn laatste dag was, kon ik niet na het weekend kijken hoe het verder gegaan was en ik betrap me er – maanden later – op willekeurige momenten van de dag op dat ik aan hem denk. Hopelijk zat je om 8 uur alsnog verlaat aan je bordje pasta à la mama.