Een egel als huisdier

Kort geleden beleefde ik mijn allereerste coschapdagje. Het begon met de overdracht van de dienstdoende SEH-arts aan de artsen van de interne geneeskunde. Of eigenlijk begon het met een zenuwachtige zondagavond, een matig nachtje slaap en een veel te vroege treinrit samen met mijn medeco’s. Daarna pas kwam de overdracht.

Lichtelijk overspoeld met indrukken van het voor mij nog nieuwe ziekenhuis en de grote groep artsen in de overdrachtsruimte, luisterde ik aandachtig. Althans, ik deed een poging tot. Het was moeilijk om gefocust te blijven op de immense stroom aan informatie die in een zo klein mogelijk tijdsbestek gepresenteerd werd. Om nog maar even niet te spreken van de vele termen die helaas buiten mijn vocabulaire vielen – en ik maar denken dat ik de geneeskundetaal wel onder de knie had met mijn bachelordiploma.

Buiten de hoge snelheid en het jargon, viel me op dat er enkel medisch relevante feitjes werden opgesomd. Ik dacht terug aan de werkgroep over ethiek tijdens het voorblok van dit coschap. Hier moesten we een medische casus vertalen in ‘de taal van de ethiek’, oftewel: de patiënt zien als een mens met een verhaal in plaats van als een ziektebeeld. Ik vroeg me af hoe de overdracht eruit zou zien als er wat technieken van deze werkgroep werden toegepast. Als er in het rijtje medische gegevens ook een funfact over de patiënt genoemd zou worden. Ik zag het al helemaal voor me: ‘Meneer Jansen, 64 jaar, bekend met diabetes mellitus en hypertensie, regionaal kampioen jeu de boules, komt nu met ontregelde suikers en dehydratie.’ Of: ‘Mevrouw Bakker, 24 jaar, blanco voorgeschiedenis, heeft een egel als huisdier, presenteert zich met koorts en pijn in de linkerflank.’ Of: ‘Mevrouw De Vries, 66 jaar, bekend met osteoporose, kunstenares van de beelden in ons personeelsrestaurant, komt met een fractuur van het linkerfemur na een val van de trap.’ Zoiets zou het dan worden.

Geen volledige biografie, maar slechts één leuk feitje dat net zo vlot als de rest van de informatie opgerateld kan worden. Zou dat de vluchtige overdracht niet net iets menselijker maken? Iets persoonlijker? Iets leuker? Misschien. En misschien niet. Misschien is het enkel onhandig. Tijdverspilling. Misschien dat ik er als coassistent op mijn eerste dag ook nog niet zo goed over kan oordelen. Ik schrik op uit mijn gedachten en zie hoe de groep witte jassen opstaat en de luid pratend de ruimte verlaat. Hopend dat ik niet veel belangrijke dingen heb gemist tijdens het afdwalen, loop ik met mijn medeco’s achter de groep aan.