Blogs
Blog

Een bijna identieke tweeling

Plaats een reactie

Het was rond een uur of drie in de middag toen zij naar de triage, onze eigen gynaecologische SEH, belde. Ze had krampen, hevige buikkrampen, die veel op weeën leken. Veel te vroeg, omdat ze nog geen 33 weken zwanger was. Zij, jonge aanstaande moeder van 25 lentes jong, met in haar buik niet één, maar twee kleine wondertjes.

getty images
getty images

We ontmoetten elkaar in de onderzoekskamer, waar zij heen en weer aan het hupsen was. Stilzitten was een grote uitdaging, waarbij haar buik telkens hevig protesteerde. We gaven haar een hand en zij huppelde weer verder. ‘Joh, doet die buik zoveel pijn? Laten we maar eens kijken dan! Misschien ben je wel aan het bevallen.’ Ze klom op de gynaecologische stoel en werd gelijk weer geteisterd door een flinke buikpijn. Snel namen we de fibronectinetest en wat kweken af, om daarna het echoapparaat aan het werk te zetten.

Er hing een ontspannen sfeer, iedereen was vooral nieuwsgierig naar de zwangerschap en die twee kleine kereltjes in haar buik. Met de transvaginale echo zagen we een best korte cervix, waarmee we al wat antwoord kregen op onze vraag of haar lichaam al klaar was voor de grote marathon. Vervolgens namen we de andere echokop en binnen enkele seconden zagen we twee schedeltjes in beeld komen. De broertjes lagen dicht tegen elkaar, met hun koppies naar elkaar en naar beneden gericht. Het leek alsof ze aan het kletsen waren, een gesprek van broer tot broer. Het eerste kindje kwam verder in beeld.

Inmiddels waren ook de aanstaande vader en een grote broer gearriveerd: een drukke bedoening in die kleine onderzoekskamer. Terwijl die kleine man filmpjes keek op papa’s telefoon, keek de rest allemaal geboeid naar het scherm met de echobeelden. Ik zag hoe de arts-assistent de transducer over haar buik liet glijden, zoekend naar een mooi plaatje van het andere kindje. We zagen het kindje duidelijk liggen, maar zijn hartje was een stuk moeilijker in beeld te krijgen. Ik dacht dat ik in die schaduwen een kloppend orgaantje had gezien, maar de arts-assistent twijfelde en vroeg hulp.

We liepen samen naar de gynaecoloog en zij vertelde haar verhaal. ‘Ik hoop dat dit gewoon aan mijn techniek ligt, maar ik heb een onderbuikgevoel dat dit helemaal mis is.’ Nog geen tien minuten later was de gezellige sfeer in de onderzoekskamer omgeslagen in een kille, stille samenkomst. Hoe graag we ook met z’n allen enig teken van leven wilden opsporen, er kon maar één ding geconcludeerd worden. ‘Dit is misse boel jongens, dit is helemaal niet goed’, sprak de gynaecoloog zachtjes. Mama begon te huilen, papa staarde wezenloos voor zich uit. Een week geleden leek alles nog helemaal goed, nu werd hun grootste nachtmerrie werkelijkheid.

Slechts enkele uren nadat de grond onder hun voeten was weggezakt, waren we op de operatiekamer. Enkel een spoedsectio kon garanderen dat het andere kindje het op dat moment wél zou redden. Binnen een minuut kwamen ze allebei ter wereld: een prachtige, bijna identieke tweeling. Verdriet en blijdschap, rouw en geluk, wisselden zich continu af in die steriele ruimte. En dan te bedenken dat de kersverse moeder ondertussen nog geopereerd werd. Een bizarre situatie speelde zich daar af.

Het is al laat als ik na die dienst thuiskom. In mijn hoofd draait continu een film, een samenvatting van de afgelopen uren in het ziekenhuis. Met wat muziek op de achtergrond probeer ik deze dag te laten bezinken. Dit was sowieso een van de heftigste dingen die ik tot nu toe heb meegemaakt als coassistent. En terwijl mijn gedachten zo dwalen, hoor ik hoe BLØF zingt over hem, die kleine, lieve broer:

Zo welkom dat het bijna pijn doet
Pijn van het er bijna zijn
Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden
Maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten

gynaecologie tweelingen geboorte
  • Laurien

    Laurien (24) is net begonnen met het laatste jaar van de opleiding en maakt zich klaar voor het echte werk: dokter zijn. In de loop der jaren is ze erachter gekomen dat ze dit vak vooral waardeert door het inkijkje dat ze in het leven van elke patiënt mag krijgen. Dit lees je terug in haar blogs.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.