Blogs
Blog

Door andere ogen

Plaats een reactie

Met mijn cliënt loop ik ’s avonds collecte voor het Prinses Beatrix Spierfonds. Zij met de bus aan haar rolstoel vast en ik met een lange stok met daarop een QR-code van de rekening. Ik werk pas een paar weken voor haar als pgb-hulpverlener en heb nog lang niet alles onder de knie, maar dit gaat me wel goed af. Ik druk op de bel, iemand doet open en zij vraagt om een bijdrage terwijl ik lief blijf glimlachen; de buit is weer binnen, yeah!

Wanneer zij een foto van mij maakt, vraag ik of ik ’m mag zien. Instawaardig of niet ;-)? Oef. Ik deins naar achteren. Ik schrik van wat ik zie en me realiseer. Mijn buik staat centraal in de foto met daarboven drie onderkinnen. Ik snap het perspectief niet, maar dan bedenk ik me dat zij altijd op die hoogte zit en kijkt! Ik zeg niks, maar wat lijkt me dat verschrikkelijk zeg, iedereen van onderen bekijken!

Maar, dit was alleen maar het inwerken voor de grote klus: mee als hulp- en zorgverlener voor haar bij het EK paralympisch roeien. Ze is frequent roeister, roeit met alle spieren die ze heeft en ‘daarmee beland je al snel in de kleine wereldtop van de paralympiërs’, aldus haarzelf tijdens mijn sollicitatiegesprek. In de vacature had ze namelijk al duidelijk gemaakt dat ze ook hulp nodig zou hebben tijdens het EK in Italië. En zo geschiedde: eenmaal daar loop ik de hele dag heen en weer tussen de steigers, het Holland-huis en de wedstrijdtent met waterflessen, zwemvesten en vragen over wat ik nu ook alweer vergeet.

Wanneer ik een keer samen met mijn cliënt recht op de wedstrijdtent af loop, zie ik in de verte een regenboog. Ineens stopt ze met praten over al mijn toekomstige klusjes en zegt ze glunderend: ‘Kijk! Die regenboog, die eindigt in de tent! Misschien dat ik aan het einde van de week daar wel het goud krijg!’ Ook ik begin spontaan te glimlachen, ondanks dat ik zie dat die regenboog helemaal niet eindigt in de wedstrijdtent, maar ver erachter. Ik zeg niks; wat een heerlijk perspectief!

Lees ook
  • Lieve de Graaf

    In haar witte jas is Lieve vooral medemens. Ze is gevoelig en aandachtig in het contact met haar dierbaren, docenten en patiënten. Sinds het eerste jaar van haar studie geneeskunde schrijft ze over wat haar opvalt in dat contact en zet ze vraagtekens achter de normale ´ziekenhuisgang´ van zaken. Want daar is nog genoeg te doen aan een menswaardige benadering!  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.