Doe maar met mij wat jullie willen

We lopen de kamer van de laatste patiënt binnen. De hele witte brigade (de zaalarts, de verpleegkundigen en ik) gaan om deze fragiele meneer heen staan. De man ligt bij ons na een operatie maar woont normaliter in een verzorgingstehuis vanwege vergevorderde alzheimer. Hij is wat kortademig en er is een hartprobleem geconstateerd. De zaalarts luistert naar het hart en de longen en overlegt met de verpleegkundigen.

Plots gaat de telefoon van de zaalarts over. Hij neemt op en loopt al pratend de kamer uit. De verpleegkundigen volgen hem. Terwijl ik ook aanstalten maak om te vertrekken hoor ik: ‘Wat gaat er nu gebeuren?’ Ik besef ineens dat de zaalarts helemaal niet verteld heeft wat ze vandaag gaan doen. ‘Ik ga de zaalarts even vragen om dat uit te leggen’, zeg ik tegen de patiënt.

Op de gang vertel ik de zaalarts dat meneer graag wil weten wat er gaat gebeuren. ‘Nou, het heeft geen zin om hem dat te vertellen hoor. Over tien minuten is hij het toch weer vergeten.’

Verbijsterd kijk ik de zaalarts aan. Vorige week heb ik nog uitgebreid met mijn medeco’s gediscussieerd over de waardigheid van patiënten en nu hoor ik dit. ‘Uh, ik zou dat toch graag even doen’, zeg ik terwijl ik mijn ongeloof probeer te verbergen. ‘Oké, vertel maar dat we een ecg gaan maken en dat de longarts langskomt.’

Een beetje beduusd loop ik de kamer weer in. Ik vertel meneer dat we een hartfilmpje gaan maken en dat de longarts ook even naar zijn longen komt luisteren. ‘Waarom?’, vraagt de man. Ik vertel hem dat we zien dat hij een beetje buiten adem is en dat we ook gezien hebben dat zijn hart soms overslaat. ‘O’, zegt hij, ‘nou jullie doen maar met mij wat jullie willen.’ ‘We gaan heel goed voor u zorgen hoor’, zeg ik tegen hem. Terwijl ik de gang op loop slaat uit schaamte mijn eigen hart ineens ook een slag over.