De overstap van kindergeneeskunde naar interne

Na veel rekken en uitstellen moest ik nu toch echt over van de kinderarts naar de internist. Met nog wat levenslessen van de kinderarts op zak – ‘Eerst een paar jaar ervaring opbouwen voor je de beleidskant op gaat!’, ‘Je moet niet je eigen arts willen zijn; echt niet doen’ en ‘Geniet alsjeblieft van het leven, dat is heel belangrijk’ – liep ik voor de laatste keer als patiënt de kinderpoli af.

Ik vocht tegen een klein traantje dat zich van achter mijn oog een weg naar buiten probeerde te worstelen. Mijn zorgverleners van de kindergeneeskunde zijn er vanaf het begin bij geweest en ik was erg op ze gesteld. Van periodes waarin het heel slecht ging tot mooie momenten zoals het behalen van mijn eindexamen en de eerste vakanties zonder ouders: bij alles dachten ze mee en waren ze betrokken. Een arts-patiëntrelatie waar ik graag later een voorbeeld aan zou willen nemen.

‘Ik heb hier geen zorgdomein staan en ook geen verwijsbrief, dus ik kan geen afspraak voor je maken. Ik weet nu niet wat je probleem is en of je daarmee wel op de goede plek bent.’ Dat kreeg ik te horen toen ik een klein uurtje later belde naar de polikliniek Interne geneeskunde. Zo. De toon was gezet.

Alle vooroordelen over haast en massawerk bij de Interne geneeskunde, die de kinderarts ’s ochtends nog had proberen weg te praten, werden in één klap bevestigd. Dat de verwijsbrief er nog niet was, was logisch – de kinderarts was al een half uur uitgelopen door ons consult –, maar dat er geen zorgdomein was, was gek. Ik ben immers al jaren onder behandeling bij dit ziekenhuis. Voor een chronische aandoening nota bene. Dat gaat dus niet over. Tel daar mijn leeftijd bij op en je weet dat ik wél op die poli thuishoor.

Na lang uitleggen waar het om ging, dat ik écht een afspraak vóór de zomer moest hebben, dat ik met de 35 werkdagen wachttijd voor de interne geneeskunde dus niet kon wachten tot de verwijsbrief af was en dat ik de huisarts ook liever niet lastig viel hiervoor (iets met paarse krokodillen), kreeg ik een datum en een tijd. Over twee maanden, 11.10.

Terwijl ik haastig door mijn agenda bladerde om te kijken of dit wel kon, werd nog even gezegd dat ik de verwijsbrief écht zo snel mogelijk moest regelen en vervolgens werd er opgehangen. Ik was nog niet eens bij de gegeven datum aangekomen. Bij Kindergeneeskunde ging het plannen van een afspraak gewoon in overleg, maar goed. Massawerk en haast dus.

We gaan het over twee maanden zien. Misschien valt het allemaal wel mee.