Blogs
Blog

De organist

Plaats een reactie

Het is iets voor drieën als ik de revalidatieafdeling op loop. Ik heb een voortgangsgesprek met mevrouw Veen, 85 jaar. Ze heeft vier weken geleden haar heup gebroken toen ze over een stoeprand struikelde. Sinds de operatie revalideert ze hier en is ze nu halverwege haar revalidatietraject. Tijd om samen met haar en de familie te praten over de komende weken en voorzichtig een ontslagdatum te benoemen.

Ik tref mevrouw bij de huiskamer. ‘O, is dat gesprek nu? Want ik wil eigenlijk naar de organist’, zegt ze ietwat teleurgesteld. ‘Die begint namelijk zo met spelen.’ Ik kijk naar het prikbord waar de activiteiten op staan maar zie niets over een organist, pianist, of andere muzikant staan. Aangezien mevrouw een paar dagen geleden een beetje delirant leek, twijfel ik of dat misschien toch doorgezet heeft. 

Op dat moment zie ik dat de huiskamer leeg is en bijna alle vijftien revalidanten zich op de gang bevinden, op weg naar de lift. Omdat ze zich allemaal verplaatsen met een rolstoel staat er een heuse file van grijsharige 80-plussers. Ik zie een paar boze blikken heen en weer gaan als ze elkaar proberen af te snijden om zo eerder bij de lift aan te komen. Een paar verpleegkundigen proberen de enthousiaste meute in bedwang te houden. Daarbij hebben de grijsharigen het allemaal over ‘het optreden dat zo gaat beginnen’ en ik ben stiekem blij dat mevrouw Veen het bij het goede eind heeft.

‘Ik kan het gesprek ook met uw familie voeren, dan kunt u met de rest meegaan als u dat wilt’, zeg ik. Terwijl mevrouw naar de file kijkt, kan ik de raderen in haar bovenkamer bijna horen draaien. ‘Dat is goed, dan ga ik snel naar de activiteitenzaal toe!’ En voordat ik iets kan zeggen, schuift ze in haar rolstoel richting de grijze file. 

Het is een grappig gezicht; normaal gesproken liggen de meesten rond dit tijdstip te rusten op bed. Ik heb ze in geen dagen zo opgewonden gezien. Wellicht is de organist een bekende hier in de regio, denk ik nog.

Het valt me op dat meneer Bos van kamer 10, de enige man op de afdeling, er niet bij lijkt te zijn. Op dat moment komt een van de verpleegkundigen mijn kant opgelopen. ‘Hij gaat zo spelen’, zegt hij met een knipoog terwijl hij wijst naar kamer 10. ‘Wie? Meneer Bos zelf?’ vraag ik lachend omdat ik denk dat hij een grapje met me uithaalt. Maar als ik even later langs de activiteitenzaal loop, zie ik daar toch echt meneer Bos achter het orgel zitten. Zelfs de revalidanten die erg op zichzelf zijn, zijn komen kijken en meneer Bos is zo trots als een pauw. Na elk nummer klinkt er luid applaus. ‘O, er is zelfs een organist, wellicht een bekende uit de regio hier?’ zegt een voorbijganger. Meneer Bos’ neus krult bij het horen van die opmerking. ‘Nou, binnenkort wel hoor! En met zijn eigen fanclub!’ roept mevrouw Veen fanatiek terug.

Meer van Evy
  • Evy

    Evy is zesdejaars coassistent en schrijft over de bijzondere en mooie momenten die ze meemaakt in de gezondheidszorg.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.