De ongemakkelijke eerste dag

Driemaal opnieuw check ik mijn zakken. Stethoscoop? Check. Lampje? Check. Pennen? Check. Notitieboekje? Check. De zenuwen gieren door mijn lijf, waardoor helder nadenken op dit moment een onmogelijke opgave lijkt. Ik strijk mijn witte jas nog een laatste keer recht, neem een grote hap lucht en klop met een bibberende hand op de deur.

‘Hallo, ik ben de nieuwe coassistent’, piep ik, terwijl ik met grote passen de overdrachtsruimte binnenstrompel. Zeker twintig witte jassen kijken verstoord op. Een ongemakkelijke stilte. ‘Welkom’, mompelt iemand uit de hoek. Ik haast me naar binnen en plof neer op de achterste rij.

Het went niet. Die eerste dag van een nieuw coschap blijft een aaneenschakeling van ongemakkelijke momenten, met stip op één het moment na de ochtendoverdracht. Wanneer alle witte jassen tegelijk opstaan om aan hun taken te beginnen, maar jij geen flauw benul hebt wat er van je verwacht wordt en waar je je in vredesnaam moet melden.

Om nog maar te zwijgen over het perfecte moment om jezelf voor te stellen. Direct na de ochtendoverdracht? Iedereen lijkt dan zo druk bezig te zijn, zitten ze dan wel te wachten op mijn ongemakkelijke voorstelronde? Toch maar aan het einde van de dag vlak voor de middagoverdracht? Stel ik me dan centraal voor aan iedereen of geef ik iedereen netjes een hand?

Meestal kies ik voor de tweede optie, maar bij de voorgaande coschappen maakte ik me te vaak schuldig aan – zoals ik het noem – ‘de ongemakkelijke tweede hand’. Wanneer je jezelf twee keer voorstelt aan dezelfde arts om vervolgens volledig vuurrood te kleuren en je eigenlijk het liefst door de grond wil zakken.

O, en dan nog die namen! Verdoofd van de zenuwen onthoud ik op de eerste dag werkelijk geen enkele naam. Heet ze nou Evi of Levi? Was Anne het brunette meisje met sproeten of toch dat meisje met de bril?

Mijn hoofd is een grote chaos gedurende die eerste dag. Ik peins over de meest onbenullige en simpele zaken en HIX is mijn grootste vijand. Inloggen wil nooit vlot lukken, orders zetten niet door en dan nog die eeuwige toetsdrukkerij voor het aanmaken van een brief.

Als HIX eenmaal besluit mee te werken, is het wel de mentale kortsluiting die sinds het voorsteltafereel in mijn hoofd blijft na-ebben. Waar staan toch al die afkortingen voor in de status? Hoe interpreteer ik ook alweer een bloedgas?

Volledig verzonken in gedachten, nog net niet met mijn hoofd ín de computer, verlies ik ongemerkt mijn arts-assistent uit het oog. Driftig zoekend in mijn zakken blijk ik ook nog eens geen pieper op zak te hebben. Ach, al had ik een pieper op zak, welk nummer bel ik dan?

Aan het einde van de dag, wanneer de logistieke zaken eindelijk rond lijken te zijn, de indrukken en verwachtingen enigszins geland zijn, kan ik weer ademhalen. De kop is eraf, zenuwen maken langzaamaan plaats voor enthousiasme. De patiënt op de SEH die je als eerste hebt mogen beoordelen. De patiënt op de afdeling met tot op heden onverklaarbare klachten waarvoor je de literatuur induikt om een DD op te stellen. Dat zijn de hoogtepunten van de dag die maken dat je als co weer alles in perspectief kunt plaatsen.

Er is gelukkig maar één eerste dag en als die eenmaal achter de rug is, is de ongemakkelijkheid verdwenen en kan het echte, leuke werk beginnen!