Blogs
Blog

De kunst van het medeleven

Plaats een reactie

Eigenlijk zie ik het meteen nadat ik de echokop op haar buik heb gezet. Geen hartactie. Ik breng de baarmoeder in beeld, en zoom in op het vruchtzakje en de kleine grijze foetus. Daar zou gezien de verwachte zwangerschapsduur een flikkering te zien moeten zijn. Een kleine repeterende beweging, als een kapotte tl-buis. Heel klein, maar niet te missen. Helaas zie ik dat nu niet.

Getty
Getty

Het koppel volgt mijn getuur op het scherm. Hun dochtertje merkt niets van de spanning in de kamer. Ze speelt vrolijk verder met de ballon die ik net heb geblazen van een handschoen.

Mevrouw is ongeveer elf weken zwanger. Even oud als ik. We hadden vriendinnen kunnen zijn. Nu moet ik haar roze ballon doorprikken.

‘Het spijt me, ik zie geen hartje kloppen. Het lijkt geen goede zwangerschap te zijn’, zeg ik, terwijl ik hen één voor één aankijk.

Ik laat zien waar ik een hartactie verwacht. Ze zien allebei dat daar niets beweegt.

‘Voor de zekerheid vraag ik of mijn supervisor mee wil komen kijken’, zeg ik voordat ik de telefoon uit mijn borstzak vis.

Ik denk aan mijn oudste zus die twaalf weken zwanger is van de tweede. Aan twee vriendinnen die een paar maanden geleden allebei een vroege miskraam hebben gehad.

Niemand heeft er wat aan als ik met deze mensen ga meehuilen. Dat doe ik dan ook nooit. Maar soms raakt een casus je ineens wat meer. Omdat een patiënte even oud is als jij. Het verhaal gewoon zo verschrikkelijk oneerlijk is. Ik een verkeerde inschatting heb gemaakt. Of omdat het mijn vierde nachtdienst is en ik een beetje labiel ben. De kunst is om mijn medeleven te laten blijken, maar tegelijkertijd professioneel te blijven.

Ik weet nog goed dat ik voor het eerst met een gynaecoloog meeliep, tijdens een soort snuffelstage in mijn eerste jaar van geneeskunde. Een vrouw was zestien weken zwanger, de gynaecoloog die de zwangerschap controleerde zag geen hartactie meer. Ik heb toen zo hard tegen mijn tranen gevochten. Op dat moment vond ik de gynaecoloog een gevoelloze zak omdat hij zo rustig kon blijven terwijl de wereld van deze vrouw instortte. Nu weet ik dat juist die professionele rust en het bewaren van een bepaalde afstand zorgt dat je een goede relatie hebt met je patiënten. Al lukt die professionele houding de ene keer net wat beter dan de andere keer.

Mijn supervisor bevestigt mijn echobeeld. We bepalen het beleid. Even later vertrekken ze met zijn drieën. Bedanken ze mij met een waterige glimlach voor mijn tijd. Ik lach geruststellend terug.

Als ik ’s avonds uit eten ga met mijn vriend merk ik dat ik het verhaal mee naar huis heb genomen. Misschien was het toch handiger geweest als ik een ander specialisme had gekozen, met minder emotionele rollercoasters. Maar dan herinnert mijn vriend mij aan vorige week, toen ik stuiterend van blijdschap thuiskwam na een fantastische bevalling in mijn nachtdienst en honderd keer herhaalde dat ik de leukste baan van de wereld heb. Daar proost ik op. Met een glimlach. En ik stuur mijn zus een whatsapp dat ik zo ontzettend blij ben voor haar.

gynaecologie
  • Roos

    Baby’s vangen, spiraaltjes plaatsen, sporadisch een keer op ok bij een spoedkeizersnede en tussendoor artikelen schrijven voor haar promotieonderzoek. In deze blog schrijft Roos over het enerverende bestaan van een anios gynaecologie.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.