Blogs
Column

De coschapbubbel

4 reacties
Getty Images
Getty Images

In het begin vond ik het belangrijk dat ik andere hobby’s naast de coschappen had, maar als je tot 7 uur ’s avonds in het ziekenhuis bent, daarna nog moet eten, opdrachten maken en studeren, houd je niet veel tijd meer over. Het enige moment dat je voor jezelf hebt is de treinrit die je in de vroege ochtend maakt om de overdracht van half 8 te halen (en vaak ben je dan trouwens aan het studeren).

Soms hoef je ook niet op sympathie van de specialisten te rekenen. Het is bijna te vergelijken met een ontgroening: wij moesten het doen, dus moet jij het ook doen. Dus je blijft die trein nemen, en op de werkplek blijf je vrolijk en energiek. Maar mentaal is het uitputtend, zodat als je een keertje door de specialist op je vingers getikt wordt, dit soms veel harder aankomt dan de bedoeling was. Jouw hele humeur kan omslaan en de gedachte dat je nooit een adequate arts zal worden is geen nieuwe.

'Ik moet meer eelt op mijn ziel kweken'

Je zoekt dekking bij jouw werkplekbegeleider, die vriendelijk vraagt hoe je het ervaart in het ziekenhuis. Het liefst zou je eerlijk vertellen dat je het soms niet zo leuk meer vindt, maar je wilt niet ondankbaar zijn. Voorzichtig geef je wel aan dat je er moeite mee hebt om vervelende opmerkingen te krijgen, waarna de reactie van de specialist luidt dat je ‘meer eelt op je ziel moet kweken’. En je zodoende bevestigd wordt in je gedachte dat je je emoties maar beter voor jezelf kunt houden. De conclusie van het gesprek lijkt dat je je persoonlijkheid moet aanpassen om medisch specialist te worden.

Emoties kunnen misschien niet besproken worden met specialisten, maar misschien kun je redding zoeken bij je medeco’s? Helaas: iedereen – inclusief jij – leeft in zijn eigen coschapbubbel. Deze isolatie betekent dat alles buiten de coschappen om langs je heen gaat. Iemand een fijne reis of verjaardag wensen ontglipt je gewoon, niet omdat je ongeïnteresseerd bent, integendeel, maar omdat je aan zoveel moet denken. Elke week sta je weer voor een paar deadlines en als je deze gehaald hebt wacht er een nieuwe lading op je voor de volgende week. Je leeft niet meer in het moment maar vóórbereidend op een moment.

Wanneer heeft deze isolatie zich ontwikkeld? vraag je je vaak af. Op een sluwe, sluipende manier is zich een bepaald ritme in jouw hersenen gaan nestelen. Voordat je het wist werd het een automatisme: opstaan als het nog donker is, proactief profileren op de werkvloer, te vroeg naar bed moeten gaan. Maar je beseft dat je soms ook minder leuke dingen moet doen om je droom te bereiken. Je kweekt wat meer eelt op je ziel en stapt weer in die trein.


meer van YAM

  • May

    May schrijft over haar coschappen, en hoopt de ongemakkelijke en soms wat pijnlijke momenten die elke co ervaart te kunnen vertalen naar bemoedigende en leuke verhalen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Lucia

    Coassistent, Maastricht

    Wat prachtig samengevat! Ik herken mezelf hier ontzettend in, bij de chirurgie om 7:30 overdracht dus 6:30 in de trein, dan om 16:30 middagoverdracht, 17:00 onderwijs en dan tussen 18:00 en 19:00 nog patiënten voorbereiden voor morgen! Ook die bubbel..., heel erg herkenbaar: ik vergat alles wat niet met geneeskunde te maken had. En om je heen snapt niemand het, want “ik loop toch ook stage en dat is zoooooo goed te doen, je legt te veel druk op jezelf!” En dan van een chirurg horen dat je eigenlijk nog langer wil blijven als je ooit dat vak in wil (NOT). Ik heb mazzel gehad dat ik een paar hele goede vrienden heb gemaakt bij dat coschap, die co’s hielden me echt op de been.

  • Anna

    Kinderarts, Amsterdam

    De coschappen in 1 blog gevangen.
    De werktijden zijn heel herkenbaar van mijn coschappen in omgeving Amsterdam. Lang niet elk vakgebied overigens. En dat sociale leeftijd icm die werktijden... wacht maar tot je assistenschappen...;)

  • Pim

    AIOS, Nijmegen

    Dat de coschappen een drukke en intensive periode zijn ben ik met je eens. Maar iedere dag om 07:30 uur bij de overdracht zitten en tot 19:00 uur in het ziekenhuis herken ik eigenlijk niet.

  • Philip

    Coassistent, Groningen

    Ik herken dat bubbelgevoel goed. Echter zou ik willen zeggen dat het eigenlijk voor iedereen beter wordt naarmate de coschappen en de jaren vorderen. Ik zit inmiddels in mijn zesde jaar en vind de coschappen nu een stuk minder stressvol dan eerst.
    D...aarnaast zijn de tijden die je noemt wel erg extreem. Het aantal keer dat ik tot 19:00 uur moest blijven was erg beperkt. Vaak is dat voor een of andere bespreking. Als je echter gewoon aangeeft dat je de trein moet halen kan je meestal gewoon die dingen overslaan (werkte voor mij meestal). Daarnaast heb ik bij geen een coschap meegemaakt dat ik om 7:30 aanwezig moest zijn. Het vroegst was een coschap chirurgie die om 7:45 begon. De rest altijd 8:00 of later.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.