Blogs
Blog

Cv-bodybuilding

Plaats een reactie

‘Dokter Van Koppenhagen, ik wil het graag met u hebben over het oppimpen van mijn cv.’ Met scherp vragende blik in zijn al veel te doorleefde ogen zit hij tegenover me. Ik voel direct weerstand opkomen. Heb je weer zo’n cv-bodybuilder…

De laatste jaren voer ik met grote regelmaat mentor- en zogenaamde portfoliogesprekken, de laatste horde van de geneeskundestudent voordat ze de wijde wereld ingaan. Ik verbaas me in toenemende mate over de toon van de meeste portfolio’s. De een is nog ‘cum laudener’ afgestudeerd dan de andere, met meerdere internationale publicaties, bachelors in philosophy in Oxford of eigen ICT- of medische bedrijfjes. Het in mijn ogen voor veel studenten essentiële gelanterfant tijdens de studietijd om jezelf en de wereld eens echt te leren doorgronden, lijkt voorgoed verleden tijd. De performancelat lijkt steeds hoger te liggen en ik bespeur dat menig student de polsstok niet meer kan vinden die hiertoe toereikend is. Ik zucht eens en geef terug wat ik hierbij voel. Ik strooi met algemeenheden als ‘hedendaagse student lijkt zo competitief en streberig’ en ‘allemaal perfectionisten, uitblinkers en dus uiteindelijk eigenlijk veel eenheidsworst; daar wordt ons vak niet beter van. Want we hebben uiteindelijk ook gewoon goede dokters met menselijke maat nodig die het werk doen, zal ik maar zeggen.’ Dan veer ik op: ‘Oppimpen, oppimpen? Je moet gewoon doen waar je goed in bent, wat je leuk vindt en met enthousiasme doet, dan kom je vanzelf op je bestemming!’

Hij kijkt me nu nog serieuzer aan. ‘Ja, ik hoor wat u zegt, dat zeggen alle specialisten.’

‘Luister anders eens naar de podcastserie van “Koffieco”, sowieso harstikke leuk, daar vind je veel antwoorden. Diverse specialisten verhalen over hoe zij hun vak uitoefenen en hoe ze daar gekomen zijn.’

‘Ja, u zat daar toch ook in? Mooie verhalen, met heel veel ambitieuze artsen. Ik heb gelezen en dus gehoord dat u sportarts bent en ook nog revalidatiearts, u bent gepromoveerd en werkt in het UMCU, u bent secretaris van uw wetenschappelijke vereniging, u bent toch ook heel ambitieus en niet zomaar op die plek gekomen?’

Uh ja, touché. Een coassistent die zich in zijn sparringpartner verdiept heeft, kom daar maar eens om! Ik staar wat naar buiten, graaf in mijn verleden en constateer hardop reflecterend dat al mijn extracurriculaire activiteiten in mijn studententijd en tijdens mijn coschappen toch ook echt gericht waren om in opleiding te komen tot sportarts, als je het sec beschouwt. Top-jeugdatletiek door blessures ingewisseld voor voetballen op lager niveau, maar dan ook meteen zelf een studentenvoetbalvereniging opgericht en voorzitter/speler/trainer geworden. Een keuzecoschap en wetenschappelijke stages bij de sportgeneeskunde, opdat ze niet om me heen konden. Maar ambitie? Ik vond het een beetje een vies woord destijds. Nee, alles op gevoel en niet vanuit blinde ambitie, in mijn mogelijk inmiddels vertroebelde perceptie dan. Maar ik geef me nog niet gewonnen.

‘Maar ik ken genoeg collega’s die mooi banen hebben verkregen en die niet heel vroeg keuzes hebben gemaakt en na het afstuderen in een of ander promotieonderzoek verzeild zijn geraakt.’

‘Maar als ik om me heen kijk in het UMCU tijdens mijn coschappen dan zie ik toch wel heel veel dokters die aan zijn opgegroeid in ‘t Gooi, aan hockey doen, bij het corps hebben gezeten en er echt niets bijzonders aan vinden dat ze dokter zijn geworden, want pa, ma en oomlief zijn ook specialist. Ik oordeel niet, maar ik moet echt heel anders denken dan zij. Ik kom uit een heel ander milieu, bij mij in de familie heeft niemand gestudeerd, ja, mijn vader toen we nog in Irak woonden 20 jaar geleden. Maar die heeft nu een kantoorbaantje bij de gemeente, na een heel lange omscholingsperiode, ook leuk, maar toch. Ik heb geen kruiwagens.’

Zo, hier word ik even uit mijn bubbel geduwd, hoewel ikzelf ook niet uit een doktersmilieu kom en een kronkelweg achter de rug heb op weg naar mijn huidige werkplek, maar toch. Ik laat zijn woorden op me inwerken. Bijzondere kerel dit eigenlijk. Heeft eigenlijk helemaal geen ‘cv-bodybuilding’ nodig.

‘Uh, nog even iets, revalidatiegeneeskunde, ooit aan gedacht? Ik heb nog wel een leuk onderzoek voor je liggen en over een paar maanden hebben we weer een anios nodig…?’

Luistert de podcast van KoffieCo met Casper van Koppenhagen:

meer blogs van Casper van Koppenhagen
opleiding carrière
  • Casper van Koppenhagen

    Casper van Koppenhagen is revalidatiearts op de afdeling Rijndam Revalidatie van het Erasmus MC en sportarts np en auteur van de boeken Ik had je gedacht mijn kind en Bram Breedveld, Spits van Oranje.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.