Blogs
Blog

Coronacontrole: middelvingers en geschreeuw

Plaats een reactie

Toen ik me een paar weken geleden opgaf om mee te helpen bij de coronascreening, voelde dat goed. Inmiddels is dat gevoel anders. De reden: sommige mensen laten op niet al te subtiele wijze weten dat ze het oneens zijn met de screeningsprocedure. En dat gaat soms met de nodige agressiviteit gepaard.

Om de situatie goed te begrijpen eerst even een van de basisregels van ons ziekenhuis: zo weinig mogelijk mensen mogen naar binnen. Immers, hoe meer mensen, des te minder afstand tussen mensen, en hoe meer kans op virusverspreiding. Patiënten kunnen gewoon naar hun poliafspraak, maar partners, broers, zussen en andere aanhang houden we het liefst –indien mogelijk natuurlijk – buiten de deur. Best logisch, toch?

Voor sommige mensen blijkbaar niet. Vooropgesteld: negen van de tien mensen hebben volledig begrip voor de situatie en vinden het geen enkel probleem om buiten of in de auto te wachten. Maar een kleine groep ziekenhuisbezoekers vindt het belachelijk en moet toch écht naar binnen. Ze proberen het dan eerst nog met drogredenen: ‘Het moet omdat het gewoon moet’, ‘Ik ga ALTIJD mee’, ‘Het is buiten koud’, enzovoort.

Als dat niet werkt (en dat doet het nooit), schakelt een deel van hen over naar een meer primaire vorm van communicatie. Er wordt naar je geschreeuwd, er komen middelvingers bij kijken, en sommigen proberen zich fysiek langs je heen te wurmen. Een collega van me zou een duw gekregen hebben; dat heb ik zelf niet gezien, maar ik geloof het meteen. Het gaat –nogmaals – slechts om een héél klein deel van alle bezoekers, maar ik heb maar één zo’n ervaring per dag nodig om met een rotgevoel naar huis te gaan.

Dat zet mij wel aan het denken. Over verbale en fysieke agressie tegenover zorgverleners in het algemeen. En over hoe je daarmee om moet gaan. Laat je het maar over je heen komen? Zeg je er wat van? En hoe dan? Op welke toon? Ben je begripvol of niet? En hoever kan iemand gaan totdat je een echte streep trekt en aangifte doet? Of moet je dat eigenlijk sowieso niet willen?

Ik moest tussendoor ook denken aan alle waardering die er nu is voor alles en iedereen die in de zorg werkt. Een paar weken terug klonk er door heel Nederland om 8 uur ’s avonds een applaus voor alle ‘helden’ – een prachtig gebaar. Ik ben geen held en hoef geen applaus. Ik ben al blij als ik gewoon mijn werk kan doen zonder dat iemand tegen me schreeuwt.

lees ook
  • Albert

    Albert zit in de master van geneeskunde, die hij combineert met promotieonderzoek. Hij schrijft over wat hem opvalt tijdens de coschappen en in de onderzoekswereld.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.