Coblunders

‘Je hebt daar wat zitten..? De verpleegkundig specialist van de neonatologie kijkt mij voorzichtig aan terwijl ze naar mijn mondkapje wijst. O nee toch, denk ik. Ik voelde me al een noob door het fout beantwoorden van haar laatste vraag, en nu ook nog dit. Snel doe ik mijn mondkapje af en zie ik de klodder guacamole. Fantastisch, wat een topdag. ‘O oeps, dat moet mijn lunch geweest zijn’, zeg ik terwijl ik om mezelf lach, hopend dat dit mijn supervisor aansteekt. Maar helaas, mevrouw kijkt mij nog steeds vragend aan. ‘Guacamole… avocado dus’, zeg ik ter verduidelijking. ‘O gelukkig, ik dacht dat het meconium was’, antwoordt ze monotoon, waarna ze met een serieus gezicht richting de volgende patiëntenkamer loopt. Ondanks dat het mijn noobgevoel versterkte, kon ik hard om deze situatie lachen. Wat beleef je als co soms toch heerlijke blunders.

Zo moest ik ook denken aan mijn eerste polipatiënte ooit. Dit was bij de interne geneeskunde. Na een uitgebreide tractusanamnese was het lichamelijk onderzoek aan de beurt. Helaas stond er in mijn kamer geen onderzoeksbank. Typisch, dacht ik bij mezelf, het kleine knullige kamertje is voor de coassistent hoor. Gelukkig losten ik en mijn improvisatieskills dit probleem op door mevrouw op de rand van het bureau te laten zitten. Terwijl ik – half gebukt, half gehurkt – voor haar stond en haar lever percuteerde, vroeg ik me af of dit wel de bedoeling was. Haar echtgenoot zat er ook maar gek bij, zo aan het bureau waar zijn vrouw in bh op zat. En dan liepen er ook nog eens verscheidene voorbijgangers vlak langs het raam. Hups, snel de luxaflex dicht en voilà: wederom probleem opgelost! Toen even later de internist mee wilde komen naar mijn kamer legde ik grappend uit waarom we de patiënt misschien beter naar haar eigen kamer – mét onderzoeksbank – konden roepen. De internist keek me verbaasd aan. ‘Huh, maar er zijn toch aparte onderzoekskamers met onderzoeksbanken..?’

Nee, mijn leven als coassistent verloopt niet zonder blunders. En ik weet zeker dat ik daarin niet de enige ben. Hoewel sommigen er vast liever niet over praten – het is immers niet de beste manier om indruk te maken op je supervisors – denk ik dat het goed is om de humor ervan in te zien, onze verhalen te delen en er samen om te lachen. Een blundertje begaan we allemaal weleens. Ik zal nog vaak genoeg de nieuweling op een afdeling zijn en moeten improviseren, en ook zal ik ongetwijfeld nog vaker knoeien met mijn lunch. Dus laat die klodders maar komen, ik zie ze met een lach tegemoet. Met andere woorden: tot ziens in coblunders 2.0!