Brak

Als coassistent moet je constant scherp zijn. Geïnteresseerd en assertief. Goed voorbereid. Sociaal en zo enthousiast dat je achter deze arts aan mag lopen, zijn vragen mag beantwoorden, of zelfs een patiënt mag zien! Tuurlijk zoek je graag even de DD van een hypokaliëmie op. Je bent zo blij om in het ziekenhuis te zijn. Over het algemeen lukt het me prima om me te gedragen als een voorbeeldige co, maar vandaag heb ik het zwaar.

Vandaag ben ik brak.

Gisteravond vierde een vriend van zijn verjaardag. Na lang twijfelen toch maar even langsgegaan, ik wilde eigenlijk vroeg naar bed. Eén biertje dan. Maar toen ik om 22.00 voor de zoveelste keer aan mijn vrienden stond uit te leggen dat ik nu echt naar huis moest, sloeg opeens de rebellie toe. Na twee maanden dagelijks van 7 tot 7 in het ziekenhuis, moest ik me even laten gaan. Even weer student zijn.

En nu ben ik dus knetterbrak. Natuurlijk hadden ze vandaag wel een co nodig op ok en was ik te traag om er onderuit te komen. Geen tukje in de bieb dus. Nee, een hemicolectomie na een geperforeerde diverticulitis oftewel: darmen, poep en pus. 

Het diathermische mes sist verder door de huid, de geur van verbrand vlees dringt door mijn mondkapje. Het doet me vaag denken aan de kebab van gister. Terwijl ik twijfel of ik hier nu hongerig of misselijk van wordt, perforeert de darm en neemt een nieuwe golf pus en poep de beslissing voor me. 

Een uur later hang ik aan twee haken om de incisie open te houden. Mijn onderarmen verzuren al een tijdje. Dokter Kaldar, een pezige chirurge bekend om haar wisselende humeur, heeft nog geen woord tegen me gezegd. Mijn gedachten dwalen rond. In tijden niet meer zo gelachen in de stad. En dat knappe blonde meisje met haar nette pumps in de kroeg, ze deed iets met rechten en overnames maar hoe heette ze nou? Geen idee meer. Ze was al weg voordat ik haar nummer kon vragen…

Over vragen gesproken, het begint me langzaam te dagen dat ik verdacht weinig vragen heb gehad tot dusver. Meestal is dokter Kaldar behoorlijk van het coassistent testen/pesten. Zo eentje die je de ok uit kan zetten omdat je de mesenterica inferior en superior door elkaar haalt. Ik probeer subtiel polshoogte te nemen. Mijn blik wijkt kort af van de naad die ze in de darm aan het aanleggen is en direct kijk ik in twee strenge, lichtgrijze ogen. Aan die ogen zie ik dat onder haar mondkapje een sluwe grijns moet zitten. ‘Jongeman’, begint ze. O shit, nu komt het. ‘Was het gezellig gisteravond?’ Ik slik, manoeuvreer nog even mijn arm om wat melkzuur weg te laten trekken en tijd te winnen. Wanhopig probeert mijn uitgedroogde brein om een indrukwekkende extracurriculaire activiteit te verzinnen, die ik tot in de late uurtjes bedreven zou kunnen hebben. Maar erg coherente gedachten lijken zich niet te vormen vandaag. De twee grijze ogen hebben nog niet geknipperd. Ik geef op. ‘Ja, eh, ik had een verjaardag van een vriend van me. Het was inderdaad eh…gezellig.’ Stilte. Plots is de ok-assistente heel druk bezig met de kochers herorganiseren. De anesthesioloog verbergt zich nog dieper in zijn kruiswoordpuzzel. Dokter Kaldar kijkt me strak aan. Paniek. Het zweet breekt me uit. Ik trap direct in deze klassieke gesprekstechniek (een stilte laten vallen) en ratel door. ‘Ja en daarna gingen we nog naar de Sproeier. Muziek was niet om aan te horen maar de sfeer was goed en het bier 1.50 dus het was laat geworden.’ De ok-assistent schudt haar hoofd.

Dan klinkt er een bulderende lach door de ok. ‘Hahaha, er verandert ook niks in deze stad! Werkt Geert daar nog? Man, in mijn tijd kon je daar voor een 5'je een prachtige avond hebben. Goed om te horen dat de jeugd daar nog steeds terechtkan.’ Van verbazing laat ik bijna mijn haak in de patiënt vallen. Opgewekt opereert dokter Kaldar verder. De rest van de operatie vermaakt ze het hele ok-team met haar studentenverhalen en -avonturen, en informeert ze uitgebreid naar het uitgaansleven van ‘de jongelui van tegenwoordig’.

Het wordt een gezellige dag op ok.