Borstel

Frans is een van de bewoners van de psychogeriatrische afdeling waar ik mijn zorgstage loop. Hij is altijd vriendelijk en goedlachs. Hij houdt van een grapje en met zijn pretoogjes krijgt hij alles voor elkaar.

Na het ontbijt help ik hem met aankleden en wassen. Ik geef hem zijn scheerapparaat en vraag hem om zijn ‘woeste mannenbaard’ te scheren. Vol overgave begint hij, wat mij tijd geeft om naar Hannie te gaan. Ik help haar met het aantrekken van haar steunkousen. Omdat ik dat niet dagelijks doe, gaat het me wat moeilijker af en duurt het wat langer dan normaal.

Tien minuten later loop ik weer bij Frans de kamer binnen. Hij is klaar met scheren – denk ik – want hij is nu druk bezig met het borstelen van zijn haren. Als ik dichterbij kom, zie ik dat hij dat aan het doen is met een tandenborstel! Ik pak een haarborstel en reik hem deze aan. ‘Ruilen?’ vraag ik. Met grote verbaasde ogen kijkt hij me aan maar daarna verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht. Ook op dat van mij. Trots kijk ik naar zijn pretoogjes en glunderend begint Frans zijn haren te borstelen.

We zijn een aantal jaar verder en tijdens mijn coschap interne geneeskunde word ik gevraagd een patiënt, meneer Janssen, te gaan beoordelen op de afdeling Geriatrie. Hij heeft dementie en is verward. Als ik eenmaal voorbij de sluisdeuren ben, ga ik op zoek. Hij zit niet in de woonkamer, dus loop ik door naar zijn kamer waar hij op de rand van zijn bed zit. Hij doet me denken aan Frans. Met een plastic rietje probeert hij iets op een papiertje te schrijven, zonder succes. Ik stel mezelf voor en hij kijkt op. Zijn blik blijft hangen op de felroze pen die uit mijn borstzak steekt. Ik pak de pen en reik hem aan. ‘Ruilen?’