Blog Mona - Piketkamer

Medische series schetsen een nogal romantisch beeld van piketkamers; de werkelijkheid is natuurlijk net iets anders.

Medecoassistenten hebben het over een klein, kaal kamertje waarin je slecht slaapt omdat je het gevoel hebt dat je elk moment kunt worden opgepiept. Vaak gebeurt dat ook en komt er niks van slapen of rusten, en dat na een lange werkdag. Ondanks dit minder idyllische beeld zie ik uit naar een dienst, wachtend op avontuur in de piketkamer.

Vandaag is voor mij de grote dag: ik mag een nacht doorbrengen in een piketkamer. Dit heeft echter niets te maken met een dienst. Helaas geen chirurgie- of gynaecologiedienst waarbij ik elke seconde uit bed gehaald kan worden voor een acute buik of sectio. Ik heb een logistieke reden voor mijn overnachting: gezien de lange treinreistijd, zou ik de eerste kno-ochtend ok niet halen. Een minder spannend dienstscenario: slapen in een piketkamer voor een electieve adenotonsillectomie de volgende dag. Maar je moet toch ergens beginnen?

Ik heb bij de receptie mijn kamersleutels opgehaald en het is nu al zenuwslopend. Stel dat ik gynaecologie- of chirurgiecoassistenten tegenkom, zouden ze grapjes gaan maken over drukke kno-nachtdiensten door acute snotneuzen? Gelukkig kan ik doorlopen naar mijn kamertje. Sleutel erin en…

De kamer is groter en zeker warmer dan mijn oude studentenkamer. Het matras ligt stukken lekkerder dan mijn Ikea- matras. Liggend op bed kijk ik afwachtend naar de telefoon. Ik beeld me in dat ik gebeld word en dat ik ergens met spoed moet zijn. Theoretisch zou het kunnen, er is vandaag een patiënte ter observatie opgenomen met een nabloeding na een neusingreep. Misschien gaat ze opnieuw zo heftig bloeden dat de kno-arts in huis wordt gehaald en ik logischerwijs ook erbij word geroepen. Pfff… Mona, je bent echt triest, bedenk ik me opeens.

Ik sta op en ga wat te drinken halen. Een jongeman met een bebloede witte doktersjas komt gejaagd de keuken binnen. Hij kijkt me verbaasd aan: in mijn roze pyjama met witte stippen en fluffy Hunkemöller-slofjes met strikjes ben ik rustig chocomel aan het drinken. Ik heb duidelijk niet de ‘dienst-factor’. Hij pakt een flesje Coca Cola Zero uit de koelkast en haast zich weer naar buiten. ‘Rustige dienst!’ hoor ik hem nog roepen, onderweg naar zijn medisch avontuur. ‘Gaat wel lukken!’ roep ik teleurgesteld.

Mona

Meer blogs van Mona