Blog Mona - Pech

‘Tja, dokter … zo is het nu eenmaal, ik heb ook altijd zoveel pech!’

Het is de zoveelste patiënt op de afdeling die ik deze zin hoor roepen. Elke keer als ik die woorden hoor, probeer ik niet te laten merken dat ik zelf ook ontmoedigd ben door het nieuws. Dat ik het ook écht … dikke pech vind. En dit nog zacht uitgedrukt! Rustig blijven, niet meezuchten, professioneel blijven. Hoe moet ik hierop reageren? Heb ik dan niks geleerd in al die communicatielessen? Wat kan ik überhaupt zeggen?

Meneer A, wat een pech, u bent 19 lentes jong als u te horen krijgt dat u testiscarcinoom heeft! Mevrouw B, u hebt inderdaad ongelooflijk dikke pech dat u net gediagnosticeerd bent met darmkanker terwijl u onlangs uw echtgenoot hebt verloren aan leukemie! Meneer C, dit is inderdaad pech, u hebt net zes chemokuren en een zware operatie achter de rug en alsnog is de kanker uitgezaaid! Mevrouw D, u hebt weer pech: de operatie voor de darmobstructie kan niet doorgaan; uw slechte conditie door de uitzaaiingen laat dit niet toe!

Tijdens onze studie leren we risicofactoren en mechanismen voor het ontstaan van kanker. En dit terwijl de pathofysiologie in werkelijkheid soms gewoon DIKKE PECH is! Na een lange dag op de afdeling loop ik in gedachten verzonken naar de bushalte. Ik probeer elk slechtnieuwsgesprek van de afgelopen dagen achter me te laten in het ziekenhuis. Ik probeer het verhaal van elk patiënt tijdelijk tot morgenochtend te vergeten. Ik probeer zin te maken in mijn etentje met vriendinnen. Drie gemiste oproepen op mijn telefoon: ik besef dat ik al een uur te laat ben.
Ik ben ontzettend moe, ik heb honger en mijn volgende bus komt pas over 15 minuten. Maar ja … wat heb ik een geluk!

Mona

Meer blogs van Mona