Blog Mona - Kijken, kijken, niet kopen

Ik woon al jaren in dit land, ik praat, denk en droom in het Nederlands … maar soms zie ik dingen toch anders dan de autochtone zorgverleners om me heen.

Ik ben opgegroeid in Oost-Europa en heb de nodige broodjes aap en antibioticaresistentie mee gekregen. Ik kan me nog herinneren dat ik als kind niet mocht sporten door een hartaandoening en vrijwel elke maand een antibioticakuur kreeg voor mijn ‘zwakke longen’. Mijn moeder en ik waren stomverbaasd toen de Nederlandse kindercardioloog mijn hartaandoening bestempelde als een onschuldig hartruisje. Bovendien stelde hij voor om naar school te fietsen,  zelfs in de regen: ik zou daar geen longontsteking van krijgen en profylactisch antibiotica was zeker niet nodig. Twaalf jaar later, ongeveer vier antibioticakuren verder en in het bezit van een Gazelle, ben ik die man ontzettend dankbaar voor zijn advies!

Inmiddels ben ik helemaal ingeburgerd in de gang van zaken in het Nederlandse zorgsysteem, maar sommige momenten beleef ik toch net iets specialer. Een grote visite op een tweepersoonskamer op de oncologieafdeling: in het ene bed een niet-verzekerde illegale Afrikaanse jonge vrouw en in het andere een mollige Brabantse bankdirecteur. Dezelfde chemotherapie, dezelfde aandacht en zorg van de artsen en verpleegkundigen. Ik moet terugdenken aan mijn coschappen in Oost-Europa, waar mensen soms uren stonden te wachten voor een polikamer, terwijl anderen voor een tientje voorrang kregen. Ik moet denken aan onze oude buurman, die ondanks zijn medische verzekering, alsnog 150 euro bij elkaar heeft moeten sprokkelen om aan zijn darmmaligniteit te kunnen worden geopereerd. Het leven is soms onwerkelijk.

Ik heb daarom mijn redenen om lovend te zijn over de Nederlandse zorg. Maar wat kost het nou? ‘Veel te veel’, is natuurlijk het goede antwoord. Ik ben me bewust van mijn tekort aan financieel inzicht, en toch deel ik in ieder geval het standpunt van een hoogleraar aan de medische faculteit, die zei: laten we niet meer spreken over ‘de zorgkosten’ maar over ‘mensen beter maken’. Uit de verschillende partijprogramma’s kan ik nog niet goed opmaken wat het beste plan is om mensen beter te kunnen blijven maken in dit land. Voorlopig dus voor mij kijken, kijken … en goed bedenken wat te stemmen. Ik heb nog een paar uur.

Mona

Meer blogs van Mona