Blog Mona - Back to the roots

Het is wennen om na acht jaar terug te zijn in je geboorteland, het land waar ik tot mijn veertiende hebt gewoond. Ik probeer alles om me heen terug te koppelen in mijn geheugen. Ik sta als een kind te staren naar de gebouwen, de auto’s en de mensen op straat. Ik besef al op mijn eerste dag dat doordat ik al zo lang niet meer in mijn geboorteland ben geweest, ik er een kinderlijk beeld van heb. Nu op mijn 22ste bekijk ik alles met ‘Nederlandse’ ogen. Ik zie het contrast tussen moderne flats en vervallen gebouwen uit de tijd van het communisme, irriteer me aan de chaos in het verkeer en verbaas me over het cynisme van de mensen. De komende acht weken ga ik mijn coassistentschap Gynaecologie lopen in een universitair ziekenhuis in het vierde stad van het land. Voor mij zal dit een extra bijzondere ervaring worden want het is ook het ziekenhuis waar ik geboren ben.

Dag één begint ‘veelbelovend’. You know you’re Eastern European als je tante erop aandringt om mee te gaan naar het ziekenhuis om er zeker van te zijn dat je daar in goede handen bent. Ik ben een kwartier te laat omdat de neef die me zou wegbrengen zich heeft verslapen. Hij probeert me gerust te stellen door te vertellen dat waarschijnlijk niemand in het ziekenhuis erop rekent dat ik vandaag zal komen: ‘Doe niet zo naïef, dit is geen Nederland waar alles netjes voor jullie wordt geregeld!’

Na instructies van de portier, schuif ik met mijn tante aan in een lange rij vrouwen voor de kamer van de opleider. Ik probeer haar er tevergeefs van te weerhouden om iedereen in de rij op een theatrale manier te vertellen dat ik een voortreffelijke geneeskundestudente ben die hélémaaal uit Nederland speciaal naar Oost-Europa is gekomen voor haar coschappen. De vrouwen zijn terecht niet onder de indruk; de tactiek van mijn tante om hierdoor voorrang in de rij te krijgen, is mislukt.

Na drie kwartier wachten zijn we eindelijk aan de beurt. Ik probeer mezelf voor te stellen bij binnenkomst, maar de opleider negeert mijn hand en verzoekt me zonder enig oogcontact te maken om plaats te nemen op de gynaecologische stoel. Met een rood hoofd leg ik uit dat ik een geneeskundestudente ben die hélémaaal uit Nederland speciaal naar Oost-Europa is gekomen voor haar coschappen. Na een lange denkpauze kan hij zich iets vaags herinneren over een buitenlandse coassistent. Het ziekenhuis heeft niet op mij gerekend, maar hij zal gaan uitzoeken wat hij voor mij kan regelen. Mijn wijsneus-neef had toch gelijk. Stiekem besef ik dat ik het best wel stom vind dat er niks geregeld is ondanks dat ik zes maanden van tevoren alle formulieren in orde had: ruim op tijd. Dag één en nu al voel ik me een buitenstaander met mijn Nederlandse gedachtegang … hoezo back to the roots?  

Mona

Meer blogs van Mona