Blog Maarten - Co-anios

Mijn allereerste dag als anios chirurgie. Trots kijk ik naar mijn zojuist ontvangen personeelspas met een veel te blije portretfoto. Jammer dat de spanning zo van mijn gezicht afstraalt.

Vanochtend ben ik door de zenuwen te hard naar het ziekenhuis gefietst, waardoor ik veel te vroeg ben. De overdrachtsruimte loopt langzaam vol en onwennig sta ik bij ieder nieuw gezicht op om mijzelf voor te stellen. ‘Aha, een nieuwe assistent’, zegt één van de chirurgen. ‘Ja, voor een jaar’, roep ik iets te enthousiast. ‘Nou, kom eerst die maand proeftijd maar eens door!’. Tja, dat had ik kunnen verwachten bij chirurgie.

Vragen, zoeken en ronddolen door vreemde gangen. Ik voel me nog een beetje een coassistent die acteert dat hij arts-assistent is. Dat moet voor sommige mensen ook zo hebben geleken toen ik mijzelf de eerste paar keer uit automatisme nog voorstelde als coassistent.

Ik denk terug aan mijn allerlaatste nachtdienst als coassistent op de enige spoedeisend hulp-post in Suriname. In de gangen lagen patiënten voor wie geen plaats meer was op de afdeling. Voor de balie stond een rij met wachtende mensen die doorliep tot buiten en de aiossen gaven een masterclass triage op ‘stand turbo’. Ondertussen bracht de ambulance de ene na de andere zwaargewonde patiënt binnen. Ik was stiekem best blij dat ik nog even kon genieten van mijn laatste uren zonder de verantwoordelijkheden als anios.

Aan het einde van die dienst beviel een vrouw op de Spoedeisende Hulp. Het grootste deel van de bevalling was ik alleen geweest, maar het voelde toch wel vertrouwd dat er een aios de kamer binnen liep toen ik het glibberige kind opving. Net zoals er tijdens de afgelopen twee jaar coschappen altijd a(n)iossen waren geweest om op terug te kunnen vallen. Nu ben ik anios. Zou ik mijzelf niet gewoon nog één weekje ‘co-anios’ kunnen noemen? Om nog even te wennen aan het idee?

Maarten
                                                  Meer blogs van Maarten