Blog Jane - Prik

Haar naam is Eva. Haar start was uitstekend, een negen waard zelfs. Daarna kachelde ze in, ze begon wat te kreunen en leek van deze wondere wereld toch iets minder te genieten. Tijd om wat druk uit te gaan oefenen.

Een romantische beschrijving van de eerste keer dat ik een pasgeborene mocht opvangen. Deze baby had een prachtige start en liet daarna het beeld van een ‘wet lung’ zien. Voor mij als onervarene voelde het alsof ze erin zou blijven als ik niet snel iets zou doen. Terwijl ik koortsachtig aan het nadenken was, onder de warme lamp, stond de kinderarts me glimlachend aan te kijken. Totaal op zijn gemak.

Eerste keren blijven je bij, net als de eerste keer dat ik een infuus ging prikken bij een patiënt tijdens mijn coschap chirurgie. Aangezien het alweer een paar maanden geleden was dat we dat een keer hadden geoefend, besloten mijn medecogenoot en ik het nog eens op elkaar te oefenen. Mijn prik bleek zo pijnlijk dat ik haar liet flauwvallen. Dat leek ons een prima voorbereiding en een paar minuten later liepen we heel enthousiast samen naar onze patiënt om het daar te proberen. De prik ging dit keer veel beter, alleen wat moesten we ook alweer doen als dat infuus er eenmaal in zat…?

De ontwikkeling die je doormaakt van student naar beginnend arts kan mooi worden omschreven aan de hand van eerste keren en alle momenten die volgen, zoals het leren infusen prikken. Na het bloedbad dat volgde na de prik bij mijn allereerste patiënt volgden nog vele pogingen.

Een van die pogingen vindt plaats in het vervolg van mijn eerste opvang. Ik sta naast de couveuse met mijn handen door de speciale openingen. Geconcentreerd en doelbewust schuif ik in één keer het gele infuusnaaldje in het blauwe lijntje. Na twee jaar coschappen heb ik zoveel geleerd dat ik bij een pasgeboren baby succesvol een infuus kan prikken. Van binnen maak ik een vreugdedansje, ik kijk op en zie de vader gespannen toekijken. ‘Mooie naam, Eva’, zeg ik quasi ontspannen, ‘zo heet mijn zusje ook.’ 

Jane

Meer blogs van Jane