Blog Jane - Paf

Pontificaal zet een corpulente vrouw haar papieren zak van McDonald’s op de toonbank van de poli Chirurgie. ‘Zo, ik heb een afspraak met dokter Jansen. Mijn maagband zit niet goed.’

Deze patiënt is nieuw en ik ben de coassistent die haar als eerste zal gaan zien. Ze is samen met haar zus gekomen die, lurkend aan een milkshake, naast haar zit. Ongelovig kijk ik schichtig naar de bruine zak. Is dit nu een geintje? Is dit om te provoceren? Of is dit het teken om duidelijk te maken dat de nood aan de man is? Braaf stel ik haar alle vragen passend bij een geluxeerde maagband. Dit gaat namelijk normaal vaak gepaard met minder kunnen eten en veelvuldig braken. Bleu als ik ben, waag ik het niet om te vragen waarom ze uitgerekend nu met dat fastfood aan komt zetten. Aan de motieven van de vrouw om die maagband te laten herstellen, kun je echter wel twijfelen.

Een groot verschil met andere personen die kwamen opteren voor een dergelijke operatie. Mensen die hun overgewicht totaal zat waren en na een jarenlang gevecht ten einde raad. Zij wisten heus wel af te vallen met dokter Frank, WeightWatchers of Sonja Bakker, maar voor ze het wisten zaten de kilo’s er weer aan, plus een aantal extra.

Na deze patiënten op de poli gezien te hebben, begon mijn negatieve mening over deze operatie te veranderen. Tel daar vervolgens ook de resultaten van een langlopende Zweedse studie bij op, waaruit bleek dat patiënten met overgewicht na vijftien jaar intensieve dieetbegeleiding gemiddeld nul kilo waren afgevallen. Voorheen was ik altijd sceptisch en vooral ook cynisch; waarom konden die mensen het zelf niet? Maar na paniekerige patiënten die, omdat hun maagband niet meer optimaal functioneerde, erg bang waren dat ze weer op hun oude gewicht zouden komen, denk ik daar nu anders over.

Er waren ook mensen die het niet meer aankonden. Nooit meer een normale maaltijd verorberen, altijd hapje voor hapje, pijn en voor hen geen lekker biefstukje. ‘Dan maar te dik’, verzuchtte een patiënt teleurgesteld. Dit was geen leven voor hem.

De volgende patiënt was een jonge vrouw, twee kinderen en een leuk koppie. ‘Weet je wat het is? Ik heb gewoon áltijd honger. Ik zou zo graag voldaan zijn. Echt willen genieten van eten.’

Voor haar was het de laatste strohalm geworden. Niet de makkelijke uitweg, maar na alles geprobeerd te hebben wel de laatste optie. En dan licht ik nu alleen de psychologische kant toe van deze vrouw. Want daarbij bespaart ze zichzelf wellicht twee nieuwe kunstknieën, diabetes mellitus en hypertensie.

Van die gevaren lag de patiënt met de papieren zak zeker niet wakker. Nee, zij braakte niet, had geen pijn en het was wel vervelend dat ze minder kon eten. Maar het grootste probleem: ‘Dokter, ik val niet af!’ Na een uitgebreide dieetanamnese stonden we paf dat deze zwaarlijvige dame niet had begrepen dat goedgevulde, vloeibare, dikke substanties als milkshakes en caloriebommen als cola prima door een maagband slippen om daarmee je vetpercentage op peil te houden.

Jane

Meer blogs van Jane