Blog Jane - Hypochonder

Kennis kan knap kierewiet maken. Hoe meer ik weet, hoe meer kwaaltjes ik lijk te krijgen. Ja, inderdaad, ‘lijk’ te krijgen. Zodra het desbetreffende coschap voorbij is, rol ik weer in nieuwe kwalen.

Het begon allemaal bij dermatologie. Ik kreeg steeds meer jeuk en had ik ook geen eczeem? En bij het woord ‘schimmel’ gingen mijn haren direct overeind staan. Gelukkig heb ik in de verste verte geen verdachte moedervlekken – mijn grootste is een niet voelbare, egale spikkel van drie millimeter in doorsnede – dus de echt verontrustende melanomen bleven me bespaard. Alhoewel mijn omgeving er wel steeds meer last van kreeg door mijn goedbedoelde waarschuwingen: ‘Je moet je écht met factor 50 insmeren. Ja, ook nu al met dat ijle herfstzonnetje!’

Na drie weken waren de huidongemakken weer verleden tijd. Het oog kwam eraan. En ik als volleerd lenzendrager was weer het gewillige slachtoffer van hypochondrische gedachten. Een oogulcus schijnt niet altijd onderkend te worden bij de ongevoelige ogen van lensdragers. Daar ga ik, dacht ik meteen. Door al het wrijven in mijn ogen werden deze met de dag roder. Opmerkelijk is wel dat mijn afkeer voor een bril toch groter bleek dan mijn angst voor een blindmakend ulcus. Alles is toch relatief.

En nu dan kno. Waar ik al snel leer dat het mooie woord ‘cerumen’ niets minder dan oorsmeer betekent. Niet echt mijn ding en daardoor blijven misschien de angsten wat weg. Het grappige is dat ik in mijn hele leven nu juist alleen maar echt geteisterd ben door oorproblemen; de littekens zijn te zien op mijn trommelvliezen.

Gelukkig verdwijnt elke ingebeelde aandoening met het einde van het coschap. Anders zou ik het pas echt druk krijgen bij het coschap psychiatrie. Met mezelf.

Jane                                                     

Meer blogs van Jane