Blog Jane - Gecrasht op de ER

Op een drafje ren ik achter de assistent chirurgie aan naar de traumakamer. Een jongen met een HET is met de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Serieuze zaak, aangezien die afkorting niet staat voor ‘heel erg tof’, maar ‘hoogenergetisch trauma’.

In de traumakamer is geen ruimte voor ook nog eens een onnozele coassistent, dus mag ik vanachter een ruit het tafereel aanschouwen. Het is net ER, alleen vallen me hier hele andere dingen op dan thuis voor de buis.

Iedereen brengt zichzelf in gereedheid voor de hoofdrolspeler van een scootercrash. De anesthesioloog staat aan het hoofd van de tafel, de chirurg ernaast. De SEH-verpleegkundige pakt snel de benodigde materialen bij elkaar. Iedereen trekt blauwe handschoenen aan, de loden schorten wegen zwaar op de schouders. ‘Hoe lang nog?’, schreeuwt de anesthesioloog.

Op dat moment wordt een jonge jongen binnengereden. Hij wordt volgens protocol volledig gescreend en gescand. Zonder medelijden wordt al zijn kleding met een grote schaar kapot geknipt. Hup, daar gaat die mooie, leren riem. Hup, dat was misschien wel zijn lievelingsvest. Hup, die spijkerbroek kan hierna de prullenbak in. Zodra de jongen wil helpen, worden zijn armen streng tegen de tafel gedrukt; hij mag niet bewegen. Met grote ogen kijk ik toe. Logisch eigenlijk, een klein kind uitkleden vergt vaak ook veel getrek en gesjor, laat staan de onmogelijke hoeken waarin het kind zich af en toe gewurmd ziet. Dat kan natuurlijk niet als we een wervelfractuur overwegen van wie weet cervicale drie.

Ondertussen vervult ieder zijn of haar taak. De ene verpleegkundige prikt een infuus en neemt direct een arsenaal aan buizen bloed af. Een ander prikt een arteriepunctie als een dartpijltje in zijn lies. De anesthesioloog volgt het alfabet van A via B naar C en D; alles blijkt in orde.

De jongen ligt intussen in zijn boxershort van top tot teen te trillen. Heeft hij het koud? Of is het de angst door het grootse spektakel waarin hij zomaar ineens de grote ster blijkt te zijn. Crash was ook wel een groot woord voor de val die hij gemaakt heeft, zie je hem denken. Na een aantal scans en tests blijkt de schaafwond op zijn hoofd toch echt het enige trauma te zijn. De artsen hebben betere dingen te doen en verdwijnen, ook de radioloog gaat terug naar andere beelden die wachten en een aantal verpleegkundigen wordt weggeroepen. Ik sta nog steeds achter dat raam en zie de jongen daar moederziel alleen liggen, in zijn boxershort met slechts één verpleegkundige die nog wat spulletjes opruimt. Hij is niet meer interessant, het toneel heeft zich verplaatst, wat zal hij zich afvragen? Of hij in zijn onderbroek naar huis moet? Dan tilt hij zijn hoofd op en vraagt: ‘Kan ik even mijn moeder bellen?’ 

Meer blogs van Jane