Blog Jane - Dermatologie

3…2…1… start! Zo voelt het elke ochtend op de poli dermatologie. Terwijl ik de laatste slok van mijn koffie doorslik en m’n doktersjas recht trek, hoor ik de schoenen al richting wachtkamer bonzen. Snel hobbel ik achter de aios aan. Hij start tenslotte liever niet om half negen, maar al iets eerder. Een race tegen de klok. Hij voert een strijd om dit keer niet uit te lopen. Of eigenlijk – omdat dat bij voorbaat al gedoemd is te mislukken – de patiënten zo kort mogelijk te laten wachten.

Bij elk coschap vraag ik me af of dit mijn toekomstige beroep zou kunnen zijn. En met het gevoel van deze stress op de poli, de vijfentwintig afspraakjes per ochtend en even zoveel in de middag, eindig ik vroeg of laat gegarandeerd bij cardiologie. En dan niet als aios, maar als patiënt.

Verder bekruipt mij ook dat smerige gevoel. Nee, niet van vies. Maar van smeren; zalfjes, crèmes en lotions. De frustratie van patiënten dat ze gek worden van die eeuwige tubes met die witte, geurloze, dikke substantie die ze leegspuiten over zichzelf, kan ik goed begrijpen. ’s Ochtends, ’s avonds of zo vaak mogelijk die nummulair grootte, erythemateuze papels invetten. Als dat nou zou helpen tegen hun aandoening, is het nog wat anders. Maar meestal is het een tijdelijke oplossing: hydrocortison lijkt nu eenmaal bij vrijwel alles te werken.

Als ik deze overwegingen de revue heb laten passeren, kom ik aan het eind van de poli tot een duidelijke conclusie. Dermatologie is voor mij nu al gefinished.

Jane                                                            

Meer blogs van Jane