Blogs
2 minuten leestijd
Blog

Blog Greetje - Barende vrouwen

Plaats een reactie

Komende twee weken werk ik op de verloskundeafdeling. God, wat een verschil met barende vrouwen in Nederland. Ik kan niks anders concluderen dan dat de vrouwen hier zoveel sterker lijken te zijn.

De meisjes die aan het bevallen zijn, liggen op een krakkemikkig bed, aan weerszijden gescheiden door een bloemetjesdouchegordijn. Familie, laat staan echtgenoot, mag niet op zaal aanwezig zijn, omdat er dan simpelweg geen privacy voor de andere vrouwen is. Op hun eigen 'chitenge' (doek) en doorgeknipte vuilniszak liggen ze hun weeën op te vangen. Hier en daar hoor ik een klein bescheiden kreuntje, in niks lijkend op de doodsverwensingen en oerkreten die ik gewend ben op de verloskamers in Nederland. Pijnstilling komt uiteraard niet im Frage. Tussen de weeën door is er tijd voor een praatje en gelach om mij, de klunzige 'mzungu'(blanke)dokter. Ik kan niet zo goed overweg met de foetuscoop, een soort toeter die je tegen de zwangere buik aanlegt om de cortonen van de baby te beluisteren. Erg blij ben ik dan ook met de ouderwetse doptone die ik zelf heb meegebracht.

Het meest wonderlijke moment is echter nadat de baby eruit geperst is. De kraamvrouw schuifelt naar de wasruimte en frist zichzelf op. Ze doet een extra 'chitenge' in de onderbroek om het bloedverlies op te vangen. En dan, na krap een halfuur, staat de kersverse moeder weer buiten met de neonaat op haar rug geknoopt. Diep respect heb ik ervoor. Maar dat had ik al ontwikkeld toen ik de Malawiaanse vrouwen van de Malosa-berg naar beneden zag lopen met een stapel brandhout op hun hoofd twee keer zo groot en zwaar als zijzelf. Idem water dragen, puur en alleen een vrouwentaak in Malawi. Hup, ton op het hoofd, niet zeuren maar vele kilometers afleggen met liters water op je hoofd. Zowel jonge meiden als omaatjes ontkomen er niet aan. Leeftijd is sowieso een oninteressant en onbelangrijk begrip hier. Ik vraag geregeld aan patiënten hoe oud ze zijn. Steevast krijg ik bij oudere patiënten het antwoord: ‘Geen idee adokotala (dokter)!’. Zelfs als ik om een schatting vraag, moeten ze soms het antwoord schuldig blijven. Wel belangrijk is je plek in de familie. Wanneer ik vertel dat ikzelf de jongste van drie meiden ben in onze familie, dan wordt er geschaterlacht. Ik begrijp nog steeds niet helemaal waarom.

Greetje                                   

Meer blogs van Greetje

beeld: auteur
beeld: auteur
coschappen tropengeneeskunde ouderen Malawi ontwikkelingslanden
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.