Blauwe pil

Het is niet moeilijk om tijdens de ochtendvisite een verwarde patiënt op de afdeling te spotten. De eerste hint zie ik al op de gang liggen: een schoen.

Een paar meter verderop ligt de tweede, gevolgd door een broek, badjas en een T-shirt. Voor de kamer treffen we een verpleegkundige aan die een onderbroek opraapt. ‘We hebben hem op een eenpersoonskamer gelegd, want de andere patiënten werden bang van hem’ zegt ze terwijl ze met ons mee naar binnen loopt.

Het is een meneer van middelbare leeftijd. Toen hij collega’s ging vertellen over complottheorieën en hij paranoïde werd, trokken ze aan de bel. Na een scan werd duidelijk dat hij een grote hersentumor heeft die niet meer te genezen is. Hij heeft verder geen familie of vrienden en er is veel onzekerheid en angst. Geen handige combinatie als je door de druk van een tumor ook ontremd bent en decorumverlies vertoont. Hij scheldt iedereen zonder reden uit, maakt seksueel getinte opmerkingen en loopt soms bloot rond op de gang. Daarbij hecht hij sinds twee dagen grote waarde aan het kunnen communiceren met zijn tumor waardoor het lastiger is een gesprek met hem te voeren over zijn ziektebeeld.

Zodra we zijn kamer binnenkomen overvalt hij ons met een stortvloed van woorden en vragen. Het probleem is de kleur. De kleur van de pilletjes. Gisterenochtend kreeg hij namelijk een blauwe en nu een witte. En dat vertrouwt hij niet. Hij is bang dat hij met de witte pil niet meer kan communiceren met zijn tumor en dat maakt hem bang en boos.

We luisteren rustig naar zijn verhaal en ik probeer me voor te stellen wat hij wel niet moet denken en voelen. Een maand geleden is de grond onder zijn voeten weggevallen en nu zit hij hier alleen in een ziekenhuis met allemaal gevoelens en gedachten waar niemand hem mee kan helpen.

De neuroloog probeert uit te leggen dat de kleur van de pil niks uitmaakt en dat de werking hetzelfde is. Meneer is het hier totaal niet mee eens en nadat we alle ziekten in scheldvorm voorbij horen komen, beseffen we ons dat deze patiënt eigenlijk maar een hulpvraag heeft: hij wilt een blauwe in plaats van een witte pil. 

Onder het motto ‘’hoe moeilijk kan het zijn’’ beginnen de verpleegkundigen en ik aan onze zoektocht naar de blauwe variant van de pil. We bellen en bellen, we worden in de wacht gezet en de verbinding wordt meer dan eens verbroken. We bellen de andere afdelingen uit het ziekenhuis op in de hoop dat ze daar nog een voorraadje hebben liggen.

Een paar uur later komt de verpleegkundige lachend de artsenkamer binnen. Onder gejuich en geklap wordt het zakje – met blauwe pil – als een soort Simba uit de Lion King aan ons getoond. Snel lopen we naar de patiënt.

Zodra hij het blauwe pilletje ziet, schieten er tranen in zijn ogen. ‘Dankjulliewel, dankjulliewel!’ roept hij uit terwijl hij vlug zijn onderbroek aantrekt en het pilletje met een slok water weg slikt.