Blogs
Blog

Alleen.

Plaats een reactie

Ooit zei iemand mij: er zijn 2 dingen op deze wereld die je echt helemaal alleen moet doen, waar niemand je bij kan helpen. Deze persoon refereerde naar geboren worden en sterven. Lang heb ik over dit statement nagedacht. Eerst leek het mij niet zo logisch. Ik had vaak genoeg geboortes gezien, en je wordt nog net niet toegejuicht door een heel team aan mensen. Van een sterfte was ik nog niet zo vaak getuige geweest, maar het leek mij dat ook daar genoeg mensen waren om je te begeleiden, te helpen, te knuffelen, zodat je die onzekere weg niet alleen hoeft te bewandelen.

Echter, langer nadenkend over de diepere laag van deze uitspraak concludeerde ik dat er inderdaad wel een waarheid in schuilt. Niemand namelijk weet wat er zich in dat stukje tussen leven en dood afspeelt. Met het risico heel zweverig te klinken; maar die weg tussen hemel en aarde bewandel je dus inderdaad alleen. Misschien wel zonder dat je je daar bewust van bent of daar ooit herinneringen aan zult hebben. Maar alleen de gedachte al dat niemand je kan helpen bij ‘het sterven’ roept toch een zeker gevoel van eenzaamheid op. Of misschien zelfs wel angst. Om maar niet al te lang stil te staan bij dit gevoel heb ik het altijd de kop in gedrukt. ‘Dat zien we dan wel weer, als het zo ver is’. Ik ben immers ook nog jong, waarom zorgen maken om iets wat hopelijk nog een ver-van-mijn-bed-show is?

Echter, toen deze covid-crisis zich in vol ornaat voordeed in de ziekenhuizen kwam ik toch weer terug bij dit zinnetje. Plots was het namelijk zo dat veel mensen nu ook daadwerkelijk alleen zouden sterven. Geïntubeerd worden zonder zeker te weten of je ooit weer wakker wordt, en niet eens je familie om je heen hebben. Simpelweg omdat daar geen tijd meer voor is, of omdat er geen bezoek mag komen. En hoewel sterven uiteindelijk misschien iets is wat je alleen doet, is de weg ernaar toe zeker een weg die je niet alleen hoeft te bewandelen – in een normale situatie. Dat nu ook dat pad een eenzame tocht is geworden voor veel patiënten (zonder hun familie of dierbaren naast hen), is iets wat moeilijk te verkroppen is.  Gelukkig geven vele zorgmedewerkers een stukje warmte en steun aan deze patiënten waar familieleden dat niet lukt nu. Maar kennelijk zijn er inderdaad dingen die je soms echt alleen moet doen op deze wereld, en dat maakt deze crisis nog extra verdrietig.

lees ook
  • Loes

    Loes is anios Spoedeisende hulp. Ze heeft hiervoor een halfjaar op de gynaecologie gewerkt maar heeft haar droom gewijzigd en hoopt nu spoedarts te kunnen worden. Samen met haar vriendin Tess schreef zij het boek Poezenpraat. Lees het interview met hen daarover: Ludieke verhalen over seks en vagina's.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.