Ademnood

Het is mijn eerste dienstblok als anios kindergeneeskunde. In de verloskamer ligt een vrouw die ruim 35 weken zwanger is en waarschijnlijk vannacht gaat bevallen. ’s Avonds laat bespreek ik het plan met mijn supervisor, de kinderarts.

We verwachten een goed kind, want de zwangerschap verliep tot nu toe ongecompliceerd en het CTG is niet afwijkend. In principe kan ik de opvang dus zelf doen. ‘Voel je je daar oké bij?’ ‘Ja… ik geloof van wel.’ De afgelopen maanden heb ik een hoop pasgeborenen opgevangen, elke week wel een aantal. Soms alleen, soms met de kinderarts erbij. Het protocol zit vers in mijn geheugen. We spreken af dat ik bel, mocht er iets veranderen.

Drie uur later is het zover. ‘We gaan persen, kom je?’ zegt de arts-assistent van de verloskunde. In de kleine tussenruimte naast de verloskamer staat de opvangtafel al klaar. Samen met de verpleegkundige check ik of alle materialen in orde zijn. Het zuurstofmasker werkt, de zuig ligt klaar en de tafel is lekker warm. Voor de zekerheid schrijf ik het telefoonnummer van de kinderarts op mijn handschoen. Het duurt nog even. We kletsen wat. De sfeer is ontspannen. En dan is hij er.

Klok aan. Het kind wordt bij moeder gelegd, afgedroogd, gestimuleerd. Nu moet er een huil komen… Maar er komt geen huil. Snel brengt de verloskundige het kind naar de opvangtafel. Hij ligt voor mijn neus. Bleek en slap.

Paniek. Nee, rustig blijven nu. Kom op, doe iets, Mara. Eerst zorgen dat het kind warm blijft, en dan zo snel mogelijk lucht in de longen blazen. En hardop denken! ‘Muts op. Natte doeken weg. Ik zie geen ademexcursies en de hartactie is laag. Ik geef vijf insufflatieteugen.’ De verpleegkundige telt met me mee. Eerst gebeurt er niks, maar bij de vierde en vijfde insufflatie zien we de thorax meebewegen. Evaluatie. ‘De hartactie klimt op. Kijk, hij ademt zelf.’ Als ook de saturatie bijtrekt en het kindje mooi roze kleurt, til ik het zuurstofmasker op. Een luide huil. JA!

Adrenaline maakt plaats voor opluchting. Dankbaar kijk ik de verpleegkundige aan. Ze zegt: ‘Hij had opstartproblemen, maar het gaat al beter, ziet u!’ Nu pas heb ik oog voor de kersverse vader, die trillend naast ons staat. ‘Wilt u de navelstreng doorknippen?’

Even later bespreek ik de opvang met mijn supervisor. De navelstreng zat rond het nekje, vandaar de ‘opstartproblemen’.

Gelukkig hebben baby’s een indrukwekkend vermogen om op te knappen. Gelukkig stonden er in no-time twee extra, ervaren verpleegkundigen klaar. Gelukkig is de kinderarts zo in huis als het nodig is. Maar wat een indrukwekkende situatie. Je moet er maar tegen kunnen. Ik moet er voorlopig nog wel even aan wennen.