It is true what they say

Lize kijkt me onderzoekend aan. Ze heeft blozende, rode wangen, maar ziet verder bleekjes. Ik geef haar een brede lach. Ze lacht terug. ‘Hé, kan jij nog lachen!’, vraag ik. ‘Net was ze echt niet zo vrolijk,’ zegt haar moeder, ‘maar de paracetamol lijkt al te werken, gelukkig.’

Terwijl Lize naar mijn pasje graait, luister ik naar haar hart, longen en buik. Lize is een baby van acht maanden oud en heeft al tien dagen koorts. Eten en drinken gaan nog prima en tussen de koortspieken door is ze een vrolijk meisje. Maar die koorts hè? Waar zou die vandaan komen? Geen oorontsteking, heb ik al gezien. En ze hoest wel, maar de longen klinken normaal. Alleen de buik is bij palpatie wat gevoelig. De zo vrolijke Lize kijkt me boos aan en begint te huilen als ik op haar buik duw. Een blaasontsteking dan? Ik leg uit dat ik Lize niet zo ziek vind, maar dat het belangrijk is om de oorzaak van de koorts te achterhalen. Tien dagen is te lang. We zullen een influenza sneltest doen en wat urine onderzoeken.

Ik bel mijn supervisor. ‘Dus, je denkt aan een pneumonie met buikpijn?’ ‘Eeh, nee, juist niet. De longen klonken zo goed en ze is niet benauwd. Ik denk eerder aan een urineweginfectie.’ Mijn gedachten gaan terug naar de colleges in jaar 2. Longontsteking kan zich atypisch presenteren, met buikpijn bijvoorbeeld. Maar ik kan me echt niet voorstellen dat Lize een longontsteking heeft. Snel controleer ik de huisartsenbrief. Daarin worden ook normale longgeluiden beschreven. ‘Maak toch maar een foto, ze is al zo lang ziek.’

Aan een geïnteresseerde collega in de artsenkamer heb ik uitgelegd waarom dit ab-so-luut geen longontsteking kan zijn. Ze kijkt grijnzend op als ik haar vertel dat we een foto gaan maken. ‘Zou het dan toch?’ Twintig minuten later bekijk ik samen met mijn supervisor de thoraxfoto. In de rechterbovenkwab prijkt een kleine maar duidelijke consolidatie. Ja, toch. Lize mag naar huis met een antibioticakuur. En ik ben blij dat mij nog iets van die colleges is bijgebleven.