Blogs
Mara
2 minuten leestijd
Blog

De dokter is heus niet ziek

1 reactie

Vanochtend zat ik op de SEH. Niet achter een computer of bij een patiënt, maar in de wachtkamer. Mijn eerste keer voor mezelf in het ziekenhuis. Vanuit patiëntperspectief is zo’n bezoek een hele andere ervaring.

Hollandse Hoogte
Hollandse Hoogte

Het begint met het plannen van de reis ernaartoe. Zeven minuten lopen van de bushalte naar het ziekenhuis is stukken verder bij een maximale strompelsnelheid van 1 km per uur. Eenmaal aangekomen lijkt het gebouw extra groot, de verpleegkundige nog vriendelijker dan normaal en de SEH-arts vreselijk stoer. Alleen de koffie valt tegen. Mijn vriend, die niets moet hebben van ziekenhuizen, is mee. Bij de ingang heeft hij me streng toegesproken: geen voorbarige conclusies trekken! Ik heb natuurlijk allang uitgezocht waar de pijn aan mijn voet vandaan kan komen. Het doemscenario, zes weken gips en krukken, zou mijn rondreizend bestaan als coassistent er niet makkelijker op maken.

We hebben een handige tijd uitgekozen om te gaan: na de ochtendspits en voor de huisartsenvisite. Het is inderdaad rustig. Ik ben een beetje zenuwachtig. Zou een bekende aan mijn voet gaan sjorren? Zouden ze me een aansteller vinden? Of had ik juist eerder moeten komen? Ben ik wel een goede patiënt? Voorlopig nog geen zicht op de artsenpost, maar wel tijd om mijn medepatiënten te bestuderen. Er zit een oude man die zijn muts heeft op gehouden en een jongere man die wazig uit zijn ogen kijkt. De triagist heeft op mijn voet geduwd en geconstateerd dat hij niet erg dik is. Die andere patiënten hebben vast een veel betere reden om hier te zijn dan ik. Bij de röntgen wijs ik duidelijk aan waar het pijn doet. Ik heb me nog niet prijsgegeven als coassistent.

‘Het ziet er goed uit, niks gebroken!’ zegt de SEH-arts. ‘Een paar dagen rustig aan, dan zou het snel beter moeten worden. Moet je veel lopen voor je werk?’ Pfiew, geen gips. ‘Eh, nou ik zou vandaag eigenlijk beginnen met mijn coschap gynaecologie.’ Mijn vriend grinnikt als de SEH-arts van toon verandert en vlotjes uitlegt welke tarsalia hij bekeken heeft. We mogen naar huis en ’s middags gaat het lopen al stukken beter. Ik ben blij dat ik morgen weer mijn witte jas aan mag.

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Elianne van Veelen

    zelfstandig bedrijfsarts, Hoogland

    Jouw ervaring had een betere afloop dan de mijne! Wat ben je dan blij dat die witte jas weer aan kan.
    Twintig jaar geleden strompelde ik tijdens mijn allerlaatste avonddienst als co-assistent kindergeneeskunde in Roermond de SEH op met acute buikpij...n. De AIOS zag het en vroeg wat er aan scheelde: Wat is je DD? Aanstelleritis of appendicitis, was mijn antwoord. En jawel, na onderzoek door de AIOS en een verpleegkundige die grijnzend kwam vertellen dat mijn leuco's te hoog waren, werd de chirurg uit zijn bed gebeld en eindigde ik op de OK voor een appendectomie. Letterlijk uit de witte jas het ziekenhuisbed in als patient. Ik had niets meer te vertellen, mocht mijn eigen status niet inzien (nou, vooruit, bij hoge uitzondering dan) en kreeg de volgende dag de 'grote visite' aan mijn bed inclusief collega co.
    Geen betere leerschool dan die laatste dienst voor mijn artsexamen te eindigen als patient. Kan het iedere co aanraden.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.