Alles moet wijken voor Harry

Nietsvermoedend was ik naar de balie gelopen waar een vader zich met zijn zoontje had gemeld. Zeker 10 minuten aan verwijten later had ik spijt dat ik überhaupt naar de praktijk gekomen was. Het begon allemaal met een wrat die ik om dit pijnlijke verhaal toch wat luchtiger te maken verder zal aanduiden als ‘Harry’.

Vorige week had vader een afspraak laten maken om Harry bij zijn zoontje te laten weghalen. Op de grote dag bevonden ze zich keurig op tijd in de wachtkamer van de praktijk waar ik moest invallen als doktersassistent. Het liep allemaal even niet zoals gehoopt. Hoewel Harry om 11.15 weggehaald zou worden, was het duo om 11.20 nog steeds niet uit de wachtkamer gehaald. Helaas was de assistentenkamer bezet omdat de andere doktersassistente nog bezig was met het nemen van een uitstrijkje.

Het beetje begrip waar ik bij vader op hoopte, was ver te zoeken. Hij had belangrijke afspraken gepland staan en dat was reden genoeg voor een uitgebreide tirade richting, jawel, de invallende doktersassistent. Zijn eis: het speculumonderzoek onderbreken zodat zijn zoon direct geholpen kon worden. Door de dreigende toon van zijn stem leek het er niet op dat hij inzag hoe belachelijk dit was.

En zo stond ik sprakeloos tegenover deze vader terwijl het steeds verder tot me doordrong dat hij serieus eiste dat de vrouw per direct van tafel zou worden gehaald. En dat allemaal vanwege een wrat.

Terwijl ik hard aan het nadenken was hoe ik deze vader aan mijn kant kon krijgen, kwam de huisarts op de heisa af. ‘Ik stip Harry wel even aan in mijn kamer.’ En zo verdween het drietal in de spreekkamer. Het probleem was opgelost. Maar terwijl Harry, die onnodig veel commotie had veroorzaakt, eindelijk werd aangepakt, besefte ik hoe bizar dit eigenlijk is: een onredelijke eis stellen en daarmee bereiken wat je wilt. Is dat hoe het werkt?

Misschien was hij net ontslagen, was zijn vrouw ernstig ziek, was zijn telefoon net in de wc gevallen…  Of was dit gewoon zijn manier om dingen voor elkaar te krijgen? Met liefde had ik vader geholpen zodra er een kamer was vrijgekomen. Maar een patiënt die met haar benen wijd op de onderzoekstafel ligt daarvoor van tafel halen?

Achteraf lijkt dit hele tafereel enigszins lachwekkend, maar agressief eisend gedrag is niet oké en zou niet moeten worden beloond. Bij een volgende ontmoeting hoop ik dat deze vader dat heeft ingezien. Anders verwijs ik hem vriendelijk door naar Kruidvat om met een wrattenpen zijn agressie rechtstreeks op Harry te richten.