Alette Sijbring
Plaats een reactie| Naam: | Alette Hilde Sijbring (20 maart 1982) |
| Sport: | Waterpolo |
| OS: | Beijing 2008 |
| Erelijst: | Goud |
Alette Sijbring is een van de drie Olympische dokters die het hoogst haalbare heeft bereikt: een gouden medaille bij de Olympische Spelen. ‘Dat is natuurlijk je doel, daar ga je voor, maar we hadden het niet verwacht.’
Eigenlijk liep ze nog coschappen maar omdat het intensieve trainingsprogramma niet met haar studie viel te combineren, stopte Alette Sijbring veertien maanden voor de Spelen van Beijing in 2008. Met haar collega-waterpolosters was ze blij dat het team zich had gekwalificeerd. Ze keek ernaar uit om de Spelen mee te maken. Het waterpoloteam was niet de favoriet. Anderhalf jaar eerder waren ze bij het WK slechts negende geworden. ‘Maar‘ brengt Alette Sijbring daar tegenin, ‘alle teams zaten wel heel dicht bij elkaar. We wonnen of verloren meestal met een verschil van maar een of twee doelpunten. Het kon dus alle kanten opgaan.’
De doelstelling was om minstens de halve finale te bereiken. Sijbring: ‘Iedereen zegt dat meedoen belangrijker is dan winnen, maar als je erbij bent, wil je gewoon presteren. We waren al gewaarschuwd dat er bij zo’n groot toernooi zo veel indrukken op je afkomen dat het lastig is om je op de sport te focussen. Maar daar probeer je je op voor te bereiden met mentale training.’ Het team won de belangrijkste wedstrijden en dat gaf vertrouwen. ‘Daarmee groeide natuurlijk ook de spanning hoe ver we zouden komen, maar dat was een heel positieve spanning. Je had de kans om je droom waar te maken en toen dat lukte was dat gewoon fantastisch. Het was ook leuk om te zien hoe de belangstelling voor ons groeide: in het begin stonden in de kranten maar kleine berichtjes over de waterpolowedstrijden, maar dat werd steeds meer en na onze zege kwamen er mooie, grote foto’s.’
Slechts twee weken na de Spelen zei Alette Sijbring haar internationale sportcarrière vaarwel en ging ze verder met de coschappen. ‘Ik wilde de studie graag afmaken en niet nog eens vier jaar in intensieve trainingen investeren. Het was natuurlijk prachtig dat ik met zo’n succes kon eindigen. Bovendien, de top bereiken is makkelijker dan aan de top blijven, dus het is goed om op je hoogtepunt te stoppen.’ Tijdens haar coschappen kwam ze in aanraking met het specialisme maag-darm-leverziekten. De combinatie van een beschouwend vak waar je ook actief bent met je handen sprak haar aan en inmiddels is ze in opleiding voor MDL-arts. ‘Mij is vaak gevraagd waarom ik geen sportarts ben geworden, maar daar had ik gewoon minder affiniteit mee. Toch zijn mijn ervaringen in de sport nuttig voor mijn werk. Zo ben ik gewend om met een groep mensen een doel na te streven en heb ik geleerd om keuzes te maken, dingen te laten om iets te bereiken. En ik beschik over een portie relativeringsvermogen: natuurlijk zijn veel situaties in het ziekenhuis stressvol, maar de druk is vele malen minder dan tijdens de finale op de Olympische Spelen.’
- Er zijn nog geen reacties
